Naxos (eiland): verschil tussen versies

 

In [[502 v.Chr.]] steunde Naxos de [[Ionische opstand]] en werd als straf daarvoor in [[490 v.Chr.|490]] door een Perzisch expeditieleger onder [[Datis]] verwoest. Van deze catastrofe zou het eiland zich nooit meer herstellen. In de Slagen bij [[Slag bij Salamis|Salamis]] en [[Slag bij Plataeae|Plataeae]] streed het aan de zijde van de verenigde Grieken. Daarna was het een eerder weerspannig lid van de [[Delische Bond|Delisch-Attische Zeebond]]: het feit dat deze tegen de Perzen gerichte alliantie onder de hegemonie van Athene gekomen was, werd door de Naxiërs niet in dank afgenomen. Na een lange belegering verloren zij hun onafhankelijkheid en moesten met lede ogen toezien hoe Atheense [[cleruchie|''cleruchen'']] zich op hun eiland kwamen vestigen. De Atheense vlootvoogd [[Chabrias]] versloeg de Spartaanse vloot in de zee-engte tussen Naxos en Paros. In [[376 v.Chr.|376]] trad Naxos toe tot de [[Tweede Delisch-Attische Zeebond]], en in de [[Diadochen]]tijd was het lid van een eilandenbond, die achtereenvolgens onder [[Oude Egypte|Egyptische]], [[Macedonië (oudheid)|Macedonische]] en [[Rodos (eiland)|Rhodische]] invloed stond, totdat het uiteindelijk vanaf [[41 v.Chr.]] bij het [[Romeinse Rijk]] werd ingelijfd.

 

Voor Naxos brak een tweede bloeiperiode aan in [[1207]] toen de Venetiaanse edelman Marco Sanudo het [[hertogdom van de Egeïsche Zee]] stichtte en Chora (Naxos) tot zijn hoofdstad maakte. Zijn nakomelingen (en later de familie Crispi) regeerden over het eiland tot [[1566]]: toen kwamen de [[Ottomaanse Rijk|Turken]], die er bleven tot [[1829]].