Eikenloof: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Verwijderen onbereikbare externe link.
zogenaamde DDR -> Duitse Democratische Republiek
Regel 8:
In de [[ornament]]en van de [[Empirestijl|Empire stijl]] van het Franse keizerrijk van [[Napoleon I]] spelen eikenbladeren een kleine rol, het keizerrijk zag zich vooral als een opvolger van het Romeinse verleden. Eikenbladeren komen voor als borduursel op [[Koningsmantel (kledingstuk)|koningsmantel]]s als die van het [[Koninkrijk Italië (781–1806)|Koninkrijk Italië]] en op [[ordekleding]], de [[Orde van de IJzeren Kroon (Napoleontische Orde)|Orde van de IJzeren Kroon]] is daarvan een voorbeeld, en ambtskostuums.
 
Het [[kleinood]] van het [[Legioen van Eer]] heeft een krans die voor de helft uit eiken- en voor de helft uit lauwerbladeren bestaat. Dit ontwerp is ook in de [[Leopoldsorde (België)|Leopoldsorde]] en in moderne Franse orden nog terug te vinden. De zogenaamde[[Duitse DDRDemocratische Republiek]] koos in 1953 bij het ontwerp van haar [[Karl Marx-Orde]] voor een typisch Duitse krans van enkel eikenbladeren. Portugal onderstreept het militaire karakter van de [[Orde van de Toren en het Zwaard]] door een krans van louter eikenbladeren. De Italiaanse [[Militaire Orde van Savoye]] heeft een gedeelde krans. Ook Griekenland volgde bij de [[Orde van de Verlosser]] het Franse voorbeeld.
 
De [[Orde van Oranje-Nassau]] heeft een lauwerkrans in het kleinood voor burgers. Militairen krijgen deze onderscheiding immers "met de zwaarden" en een gedeelde krans zou niet gepast zijn.
 
Eikenbladeren werden in het begin van de 19e eeuw belangrijk als symbool in de [[Romantiek (stroming)|romantiek]]. De eikenkrans zou dan een typisch Noordelijk, [[Germanen|Germaans]] symbool zijn en was in de beleving van die tijd mannelijker dan de lauwerkrans. In de [[onderscheiding]]en en ridderorden van de 19e eeuw werden eikenbladeren sinds 1817 gebruikt. De Orde [[Pour le Mérite]] was nu een puur militaire onderscheiding geworden en Koning [[Frederik Willem III van Pruisen|Frederik Willem III]] ontwierp zelf een ornament in de vorm van drie eikenbladeren.
 
De eikenkrans zou dan een typisch Noordelijk, [[Germanen|Germaans]] symbool zijn en was in de beleving van die tijd mannelijker dan de lauwerkrans.
 
In de [[onderscheiding]]en en ridderorden van de 19e eeuw werden eikenbladeren sinds 1817 gebruikt. De Orde [[Pour le Mérite]] was nu een puur militaire onderscheiding geworden en Koning [[Frederik Willem III van Pruisen|Frederik Willem III]] ontwierp zelf een ornament in de vorm van drie eikenbladeren.
 
De eerder zo eenvoudige orde werd op 10 maart 1813, niet in een afzonderlijk besluit maar "en passant" in het instellingsbesluit van het [[IJzeren Kruis (Duitsland)|IJzeren Kruis]] uitgebreid met drie vergulde eikenbladeren voor bijzondere verdiensten, "Eichenlaub" genoemd die op de ring moesten worden gedragen. De symboliek van deze eikenbladeren is de volgende; koning Friedrich Wilhelm III eerde zijn overleden gemalin, de in Pruisen mateloos populaire [[Louise van Mecklenburg-Strelitz]] en zijn gezin. Zo stonden in het oorspronkelijke ontwerp de drie eikenbladeren symbool voor de koning en zijn echtgenote. Het centrale eikenblad herdacht de negen kinderen van het Pruisische koningspaar. De linkerkant van het centrale blad telde daarom vijf lobben als voorstelling van de vijf zonen, de rechterzijde telde vier lobben als voorstelling van de vier dochters. In de centrale nerf van het middelste eikenblad kan men de gestileerde letter 'L' (van Luise) herkennen. Later werd het ontwerp sterk vereenvoudigd, waardoor het zijn symbolische betekenis verloor. Kruisen met het eikenblad werden na 17 december 1817 aan een afwijkend lint gedragen. Dit lint kreeg drie zilveren strepen voor wie de orde tweemaal verleend kreeg. Kreeg men het eikenblad bij de eerste toekenning van de orde dan moest men genoegen nemen met het standaardlint met de twee zilveren strepen.