Bridgestone: verschil tussen versies

In [[1945]] begon Bridgestone ook [[fiets]]en te produceren en in [[1950]] [[hulpmotor]]tjes voor deze fietsen. Die ontstonden in samenwerking met [[Fuji Precision Engineers]]. Vanaf [[1952]] leverde Bridgestone al complete rijwielen met hulpmotor. Aanvankelijk waren dit nog 26cc-blokjes, (de BS21 Bambi) maar die groeiden via 38- naar 49cc.

In [[1968]] verscheen een 350cc-versie van de Dual Twin: de 350 GTR. De machine had een geheel nieuw ontwikkeld motorblok en kreeg een conventionele [[sequentiële versnellingsbak]]. Deze versnellingsbak kon naar keuze (na een vrij invoudige ombouw) links of rechts geschakeld worden. Uiteraard moest dan ook het rempedaal naar de andere kant verhuizen. Bridgestone kwam hiermee tegemoet aan de schakelzijde die de klant gewend was. Wie indertijd een [[Verenigd Koninkrijk|Engelse]] motorfiets had gehad, was immers gewend aan "rechts" schakelen, terwijl de rest van de wereld dat met de linkervoet deed. Overigens had de GTR toen al zes versnellingen. Dit is pas in de [[1990-1999|jaren negentig]] gemeengoed geworden. Niet lang na het verschijnen van de GTR verscheen een [[scrambler]]versie met de naam GTO. Ook deze machines werden in de internationale pers geprezen vanwege de techniek en de prestaties, maar ze waren weer vreselijk duur. In Amerika kostte een 350 GTR bijna net zoveel als een [[Triumph (motorfiets)|Triumph]] Bonneville 650. Bridgestone bezuinigde niet op techniek en afwerking, maar stond hiermee eigenlijk zijn eigen succes in de weg.

* De verkoopcijfers bleven laag, mede omdat Bridgestone de motorfietsen erg duur produceerde. "Foefjes" als de Dual-versnellingsbak, roterende inlaten en het schakel-ombouwsysteem dreven de prijs op, evenals de prima afwerking. Op zich allemaal mooie zaken, maar men kwam hiermee in een prijscategorie van veel grotere [[viertaktmotor]]en van grotere en bekende merken.

* De bandenproductie van Bridgestone verliep uitstekend, en de fabriek had ruimte nodig om deze productie uit te breiden. De productiehallen van de motorfietsafdeling zouden hier goed voor gebruikt kunnen worden.

Mogelijk waren geen van deze argumenten op zichzelf een reden om te stoppen met de motorfietsproductie, maar de optelsom was dat wel.

Bridgestone heeft zich nooit erg druk gemaakt om de motorsport. Begin [[1960-1969|jaren zestig]] werden drie watergekoelde 50cc tweecilinders in races ingezet, maar daarna werd het stil. Zelfs na de overname van de voormalige [[Tohatsu]]-racespecialisten bemoeide Bridgestone zich niet met [[wegrace]]s, buiten de 90-, 100- en 175cc [[productieracer]]s die in Japan en Amerika verkocht werden. In [[1971]] bouwde de [[Nederland]]e coureur [[Jos Schurgers]] een 125cc wegracer op basis van een 177cc Dual Twin. Feitelijk gebruikte hij alleen de [[carter (motortechniek)|carterhelften]] van de machine, want hij maakte, samen met constructeur [[Jorg Möller]], zelf een [[frame (fiets)|frame]], voorzag de motor van eigen watergekoelde cilinders, een Hoeckle-[[krukas]] en een Yamaha-versnellingsbak. In [[1973]] bereikte hij een derde plaats in het wereldkampioenschap met deze machine.

* {{Link TSE|5108}}