|
==Historie==
Blood, Sweat & Tears werd opgericht in [[1967]] in [[New York City|New York]], door [[Al Kooper]], [[Jim Fielder]], [[Fred Lipsius]], [[Randy Brecker]], [[Jerry Weiss]], [[Dick Halligan]], [[Steve Katz]] en [[Bobby Colomby]]. Het debuutoptreden in [[Cafe Au Go Go]] was al direct een groot succes, omdat het publiek onder de indruk was van de verschillende muziekstijlen die de band wist te combineren. De groep was vernoemd naar eenhet gelijknamige album van [[Johnny Cash]] uit [[1963]]. Nadat de band een platencontract had gekregen bij [[Columbia Records]] werdkwam hethun eerste album uitgegevenuit: ''Child Is Father to the Man'' (1968). Dit album lag ongekend goed bij critici, maar werd slechts matig populair, omdat er nauwelijks [[popmuziek|pop]]-georiënteerde nummers op de [[Langspeelplaat]] stonden. Mede door de tegenvallende verkoopcijfers begonnen de relaties tussen de bandleden mankementen te vertonen. Columbia Records en Steve Katz wilden dat Al Kooper zich niet meer met de zang bezig zou houden, maar alleen nog [[orgel]] zou spelen. De platenmaatschappij zou dan een professionele [[zanger]] in huren. Dit was voor Kooper de reden om de band te verlaten. Ook Brecker en Weiss zagen af van lidmaatschap vanverlieten de band, omdat zij de kans kregen toe te treden intot de bands van respectievelijk [[Horace Silver]] en [[Ambergris]].
Columbia Records begon een nieuwe zanger te werven en koos uiteindelijk voor [[David Clayton-Thomas]]. Met [[Chuck Winfield]], [[Lew Soloff]] en [[Jerry Hyman]] erbij had de band uiteindelijk negen leden. Zij brachten een tweede album uit, ''[[Blood, Sweat & Tears (album)|Blood, Sweat & Tears]]'' uit [[1969]]. Dat album had een stukveel meer pop-invloeden en werdwas daardoor een stukmeer populairderpopulair. De drie singles van dat album die werden uitgebracht, ''You've Made Me So Very Happy'', ''Spinning Wheel'' en ''And When I Die'', werden stuk voor stuk een succes.
DatWegens het succes van dit tweede album leverdewerd de groep dangevraagd ookvoor een optreden op [[Woodstock (muziekfestival)|Woodstock]], het grootste rockconcert van de jaren '60 opzestig. 'Blood, Sweat & Tears' speelde daar vijf nummers en werd daar volop voor geprezen.{{feit}}
In [[1970]] kwam er weer een nieuwenieuw LPalbum van de banduit, maar dezedit was een flop vergeleken met de vorige twee albums. Het vierde album bevestigde dedat het niveau-daling van de band daalde, en zorgde er bovendien voor dat er opnieuw onderlinge problemen ontstonden tussen de bandleden onderling. Jerry Hyman werd vervangen door Dave Bargeron en de rest van de groep splitste zich in een jazz-fractie en een rock-fractie. Zanger Clayton-Thomas koos voor de gulden middenweg en verliet de groep om een solocarrière te beginnen. Hij werd vervangen door [[Bob Doyle]], die op zijn beurt na enkele jaren weer werd vervangen door [[Jerry Fisher]]. Fred Lipsius verliet de band ookeveneens en werd vervangen door [[Joe Henderson]] en daarna door [[Lou Marini Jr.]], terwijl [[Larry Willies]] voor Dick Halligan in de plaats kwam. [[George Wadenius]] werd tweede gitarist. In de tussentijd bracht Columbia Records een Greatest Hits-album uit.
Met de nieuwe formatie werd de LP [[New Blood]] gemaakt. Dit album flopte opnieuw, waarna de groep besloot zich meer op jazzmuziek te richten. Dit besluit viel niet in de smaak van Jim Fielder en Steve Katz, die de band daarom verlieten. De albums [[No Sweat]] en Mirror Image verkochten dramatischslecht, maar David Clayton-Thomas kwam terug. Met hem als zanger werd '[[New City]]' weer een succes. Toch had de platenmaatschappij het vertrouwen in de groep verloren en ontsloeg zij deze. De band werdkwam nu onder ondergebrachtcontract bij [[ChicagoABC Records]], de concurrent van Columbia Records. Toen vervolgens Bobby Colomby, het laatste originele bandlid in [[1976]] opstapte, kon alleen Clayton-Thomas er nog voor zorgen dat de band overeind bleef. In [[2004]] startteging de band nog eenopnieuw nieuweop tourtournee.
==Discografie==
|
