Verlossing: verschil tussen versies

Verlossing in bepaalde religieuze of spirituele zin kan betekenen bevrijding van gebondenheid aan het materiële, het aardse (de 'lasten'); het kan daarbij bevrijding betekenen van 'lusten', de begeerte naar onmiddellijke bevrediging van gevoelde materiële of intellectuele behoeften. Verlossing betekent veelal het boven deze dingen verheven worden door zich consequent te richten op het niet-stoffelijke, welke inhoud daar ook aan gegeven wordt. Dit is een vorm van verlossing uit het beperkte zelf of "ik-bewustzijn" (zie ook: [[zelfverwerkelijking]]). Verschillende religies kennen [[meditatie]]technieken en leefregimes die tot verwezenlijking daarvan zouden leiden. Voorbeelden hiervan zijn "overgave aan God" in het [[monotheïsme]] en de leer van [[sunyata]] (leegte) en [[anatta]] (niet-zelf) in het [[boeddhisme]]. Een centraal onderdeel van deze praktijk is dat de beoefenaar het idee loslaat dat hij het "zelf" is die zijn eigen 'verlossing' bewerkstelligt. In het [[boeddhisme]] verwijst verlossing naar het [[Nirvana (boeddhisme)|Nirvana]], wat de (mentale) verlossing is van begeertes en verlangens, aversie en haat, en onwetendheid of 'fout begrijpen'.

Het traditionele [[christendom]] kent verlossing ook als een belangrijk begrip, maar heeft een heel andere benadering van het begrip: niet zelfverlossing, maar verlost worden. Volgens de christelijke leer is de mens sinds de zondeval in het [[paradijs]] (het verhaal van [[Adam]] en [[Eva]]), verloren en gevangen in de macht van de [[zonde]], het ongehoorzaam zijn aan de wil van God; een situatie waaruit de mens niet in staat zich zichzelf afdoende te bevrijden. Jezus Christus is volgens dezelfde leer als verlosser in de wereld gekomen om mensen van zonde(n) te verlossen, door de schuld op zich te nemen via zijn zelfoffer aan het [[kruis (christendom)|kruis]]. Volgens het [[Nieuwe Testament]] gaan mensen die in hem geloven niet 'verloren', maar worden 'behouden' om in eeuwigheid met God te leven.