Politieke Partij Radikalen: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→‎Vertegenwoordiging: Janneke van der Plaat
Regel 29:
Op 27 april 1968 verliet een aantal katholieke Radicalen hun partij en vormde de Politieke Partij Radikalen. Andere prominente radicalen zoals Lubbers en Cals bleven bij de KVP. Onder de oprichters van de PPR bevond zich voormalig KVP-minister van Volkshuisvesting [[Pieter Bogaers]] en ook vier leden van de KVP-Tweede-Kamerfractie die nu de KVP verlieten, namelijk [[Jacques Aarden]], [[Paul Janssen (politicus)|Paul Janssen]], [[Annie Kessel]] en [[Harry van Doorn]]. Deze laatste, toen voorzitter van de [[KRO]], verliet de Tweede Kamer. De drie anderen bleven in de Kamer als nieuwe fractie met de naam [[Groep Aarden|Groep-Aarden]]. Verschillende "spijtstemmers" uit de ARP, zoals [[Bas de Gaay Fortman]], sloten zich aan bij de partij. Oud-minister [[Pieter Bogaers]], afkomstig uit de KVP, werd de eerste voorzitter.
 
De partij [[Progressieve samenwerking in Nederland in de jaren zeventig|werkte intensief samen]] met de PvdA, eerst ook met de kleine linkse [[Pacifistisch Socialistische Partij]] in het ''[[Progressieve samenwerking in Nederland in de jaren '70|Progressief Akkoord]]'' (PAK). Vanaf 1971 was er ook samenwerking met de progressief-liberale [[Democraten 66]]. Bij de verkiezingen van [[Tweede Kamerverkiezingen 1971|1971]] en [[Tweede Kamerverkiezingen 1972|1972]] hadden PvdA, D'66 en PPR een gedeeltelijk gezamenlijk programma en stelden zij het [[Schaduwkabinet-Den Uyl]] samen. Op lokaal en provinciaal niveau deden PvdA, PPR en PSP vaak met gezamenlijke lijsten mee aan verkiezingen. De PSP verliet het PAK vóór de verkiezingen van 1971.
 
Bij de [[Tweede Kamerverkiezingen 1971|Tweede Kamerverkiezingen van april 1971]] behaalde de PvdA 39 zetels (een winst van twee ten opzichte van 1967), maar de PPR slechts twee. [[Jacques Aarden]] werd fractievoorzitter. Verscheidene prominenten verlieten de partij omdat ze vonden dat deze gefaald had.