Versie van 5 aug 2011 19:06 bewerken FoxBot (overleg \| bijdragen) 77.711 bewerkingen k Robot: toegevoegd: th:การวางเงื่อนไขแบบดั้งเดิม ← Oudere bewerking		Versie van 3 sep 2011 18:09 bewerken ongedaan maken Albert Kok (overleg \| bijdragen) 5.214 bewerkingen Geen bewerkingssamenvatting Nieuwere bewerking →
Regel 7: == Neurale basis == [[Bestand:Klassieke conditionering.png\|thumb\|300px\|Gesimplificeerd voorbeeld van het cellulaire mechanisme van klassieke conditionering]]Onderzoek door [[Eric Kandel]]<ref>Kandel, Eric R.; Schwartz, James Harris; Jessell, Thomas M. (2000) [1981], Principles of Neural Science (Fourth ed.), New York: McGraw-Hill, ISBN 0838577016 </ref> naar de kieuwreflex van de zeeslak [[Aplysia californica]] heeft op celniveau het mechanisme blootgelegd dat aan klassieke conditionering ten grondslag ligt. Dit mechanisme, zogeheten [[presynaptische facilitatie]], komt in het kort hier op neer dat twee transmitterstoffen met elkaar samenwerken. Dit zijn de neurotransmitter [[serotonine]] die door de onconditionele stimulus (UCS) en een modulerend interneuron vrijkomt, en [[Calcium]] dat door de conditionele stimulus (CS) wordt opgewekt. Door de convergentie van beide stoffen komt extra neurotransmitter in het presynaptisch neuron vrij. Hierdoor neemt na enkele trials (CS-UCS associaties) de sterkte van de reflex toe. Vooral de timing tussen UCS en CS is hierbij van belang (het optimale interval is 1/2 seconde). Verder is aangetoond dat structuren in het limbisch systeem zoals de [[amygdala]] betrokken zijn bij klassiek conditioneren van affectieve responsen (zie [[vreesconditionering]]). Bij klassiek conditioneren van de [[oogknipreflex]] zijn de [[kleine hersenen]] betrokken. ==Geschiedenis== De meest eenvoudige vorm van klassieke conditionering verwijst naar [[Aristoteles]]' 'wet van contiguïteit'. In essentie zei hij: {{citaat\|Als twee zaken herhaaldelijk gelijktijdig voorvallen zal na verloop de aanwezigheid van het ene ons aan het andere herinneren.}} Het verschijnsel werd voor het eerst beschreven door de Russisch [[fysioloog]] [[Ivan Pavlov]]. In het spoor van de Russische [[reflexleer]] voerde Pavlov in de eerste jaren van de 20e eeuw een serie psychologische experimenten met honden uit. Dit leidde tot de ontdekking van de [[geconditioneerde reflex]], die gevormd wordt door het proces van de klassieke conditionering. Het experiment waarmee hij dit aantoonde is later in de volksmond bekend geworden als de [[Hond van Pavlov]]. Voor de radicale behavioristen uit het begin van de vorige eeuw waren zelfs de meest gecompliceerde gedragingen te herleiden tot complexe kettingen van aangeboren en geconditioneerde reflexen. Zo zei [[John Watson (psycholoog)\|John Watson]]: {{citaat\|Geef mij een stuk of twaalf gezonde kinderen, goed gevormd, en een door mij zelf bepaalde wereld om ze groot te brengen en ik garandeer u dat ik elk ervan, wie u maar wil, kan trainen om, welke specialist ik maar zou kiezen te worden - dokter, advocaat, kunstenaar, winkelchef, ja zelfs bedelaar en dief, ongeacht zijn talenten, neigingen, tendenties, vermogens, roepingen, en het ras van voorouders.}}

Klassieke conditionering: verschil tussen versies