Willem Pée: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Nieuwe pagina aangemaakt met ''''Willem Pée''' (9 april 1903, Brugge - Rosières (België), 20 mei 1986) was een Vlaamse taalkundige. Hij was ...'
 
Regel 6:
Na zijn studies werkte hij een tijdje als germanist in Antwerpen bij de firma Gevaert. Aan het atheneum van Gent ging hij les geven. In 1931 werd hij in Gent bij prof. Edgard Blancquaert assistent in het Laboratorium voor Experimentele Fonetiek en in het Seminarie voor Dialectologie. In Berlijn verbleef hij een tijdje aan het Kaiser Wilhelm-Institut, afdeling fonetiek.
 
Naast deze specialisatie in de fonetiek ontwikkelde Pée ook een belangstelling in dialectgeografie. Zo had hij al voor zijn doctoraalproefschrift "Dialectgeographie der Nederlandsche diminutiva", dat hij in 1927 verdedigde, het materiaal via mondelinge enquêtes verzameld, waardoor hij ook in [[Frans-Vlaanderen]] heel wat mensen leerde kennen. Die mensen werden een bron voor zijn "Dialect-Atlas van West-Vlaanderen en Fransch-Vlaanderen", die hij in zou 1946 uitbrengen in de reeks[[Reeks Nederlandse Dialectatlassen]] onder leiding van prof. Blancquaert. Pée zou later nog in deze reeks publiceren, de leiding over de reeks delen met Blancquaert en na diens dood verder zetten.
 
In 1939 gaf hij Nederlandse taalkunde aan de [[Universiteit van Luik]]. In 1939 werd hij algemeen secretaris van de [[Koninklijke Commissie voor Toponymie en Dialectologie]], wat hij tot 1953 zou blijven. In 1950 ondernam hij met prof. W. Gs. Hellinga een studiereis op verzoek van de Stichting voor de Culturele Samenwerking tussen Nederland, Indonesië, Suriname en de Nederlandse Antillen, wat zijn interesse in taalminderheden vergrootte.