Tonaliteit: verschil tussen versies

Bij atonaliteit wordt doelbewust de beweging naar een grondtoon, als basis van een toonaard, vermeden. Onder invloed van het [[Expressionisme]] was er aan het begin van de 20ste eeuw een enorme drang naar persoonlijke expressie. Dit leidde bij [[Arnold Schönberg]] en zijn leerlingen [[Alben Berg]] en [[Anton Webern]], die gezamenlijk de [[Tweede Weense School]] vormen, tot een toenemend gebruik van [[chromatiek]]. In eerste instantie heeft dat een zwevende tonaliteit tot gevolg, waarbij het tonale centrum zo snel wisselt dat er eigenlijk geen sprake meer is van een centrale grondtoon.

 

 

Componisten buiten de tweede weense school hebben andere wegen gevonden om een vervangende structuur aan te brengen in het toonmateriaal. Zoals bijvoorbeeld de toonklok van [[Peter Schat]], het assenstelsen van [[Béla Bartók]] en de "mode a transpositions limité´s van [[Olivier Messiaen]]".