De grootste crisis in het begin van Hu's bewind was het uitbreken van de longziekte [[SARS]]. Na (breed gedragen) kritiek van de [[WHO|Wereldgezondheidsorganisatie]] op China wegens haar poging de zaak te verdoezelen en wegens het langzaam reageren op de crisis, ontsloeg hij een aantal hooggeplaatste partijleden – waaronder de minister van Volksgezondheid en de burgemeester van [[Peking]] – en ondernam hij stappen om China's rapportage aan internationale medische organisaties transparanter te maken.
Opvallend was de milde reactie van Peking op protesten in [[Hongkong]] tegen Artikel 23 in [[2003]]. In een niet eerder voorgekomen beslissing werd de voorgestelde wetgeving op [[1 juli]] van dat jaar ingetrokken. Tegelijkertijd ging Hu publiekelijk vierkant achter Hongkongs partijbaas [[Tung-Chee Hwa]] staan, na de stemming in Hongkong gepolsd te hebben. VeelHeel China-watchersanders beschouwenwas de aanpakreactie toen in dezede vanaanloop naar de Centrale[[Olympische RegeringZomerspelen als2008|Olympische karakteristiekSpelen voorvan Peking]] onrust ontstond in [[Tibet]], waar Hu zelf had meegewerkt aan de politiek van 'sinaficering'. De opstand werd met groot geweld neergeslagen, dieen -de vermoedelijke leiders werden terechtgesteld. Hetzelfde gebeurde in tegenstelling[[Xinjiang]], totwaar Tung-Cheede Hwa[[Oeigoeren]] in 2009 de [[Han-Chinezen]] inbegonnen Hongkongaan nogte altijdvallen. vrijDe populairtoekenning isvan de [[Nobelprijs voor de Vrede]] aan de gedetineerde [[Liu Xiaobo]], initiatiefnemer van [[Charter 08]], leidde tot verkrampte commentaren. Vrouw en vrienden van Lioe werden onder bewaking geplaatst om te voorkomen dat iemand namens hem naar Oslo reisde. In Peking werd een "Confucius Vredesprijs" uitgereikt
aan [[Lien Chan]], een ijveraar voor samenwerking van Taiwan met de Volksrepubliek.
Ondanks het feit dat Jiang Zemin (76) aftrad onder het mom van "de ruimte geven aan een vierde generatie van leiderschap" onder leiding van Hu, werd er druk gespeculeerd dat hij achter de schermen de macht zou behouden omdat Hu niet gelieerd is aan Jiangs "Kliek van Shanghai" – waar zes van de negen leden van de invloedrijke Vaste Commissie van het Politbureau wel lid van zijn. Het 22-koppige Politbureau wordt gekozen door het Centrale Comité van de Partij. De echte macht in communistisch China berust bij deze Commissie, die fungeert als "intern kabinet" en de meest invloedrijke leiders van het land in zich verenigt. Tijdens het 16<sup>e</sup> partijcongres in [[2002]] werd de Vaste Commissie uitgebreid tot negen leden. Daarbij werd Jiang ook nog herkozen als leider van het [[Centrale Militaire Comité]], een positie van waaruit [[Deng Xiaoping]] jarenlang als "over-leider" van achter de schermen macht kon uitoefenen.
Sinds de jaren 1980 is China steeds verder geïnstitutionaliseerd en is de macht gedepersonaliseerd. Als reactie op de chaos tijdens de [[Culturele Revolutie]] heeft de Communistische Partij zich ten doel gesteld een ordelijk systeem van opvolging in het leven te roepen, alsmede een mechanisme ter voorkoming van het ontstaan van persoonscultussen.
