Woede: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 4:
Woede zet dus aan tot [[agressie]] (of gaat ermee samen), van de persoon zelf of van zijn of haar groepsgenoten. Woede kan zich uiten in woorden (schelden, schreeuwen) of in daden in de vorm van fysiek geweld (slaan, schoppen, handtastelijkheden of zelfs het gebruik van wapens).
Op een andere manier beschouwd is woede de gevoelscomponent van
Milde vormen van woede worden aangeduid met woorden als ''ergernis'', ''geprikkeldheid'' of ''irritatie''. Gematigde vormen met de termen ''boosheid'', ''kwaadheid'' en ''toorn''. En sterkere vormen met ''driftbuien'', ''woedeaanvallen'', ''[[eruptio]]'' of ''razernij''. Als iemand zijn woede niet laat blijken, terwijl hij wel kwaad is, is er sprake van ''opgekropte woede''.
Welke vorm van woede er optreedt hangt niet alleen af van de sterkte van de prikkel en van het karakter van de persoon, maar ook van diens algehele toestand. Toestanden die de prikkelbaarheid van een persoon kunnen verhogen zijn: [[vermoeidheid]], [[honger]], [[pijn]], [[ziekte]], [[seksuele frustratie]]
Iemand die boos is kan deze woede op een wilde en ongerichte manier uiten, zoals met schreeuwen of slaan, maar kan ook gericht een [[conflict (onenigheid)|conflict]] aangaan en proberen de bedreiging of de obstakels uit de weg te ruimen. De boosheid kan echter ook worden ingehouden en opgepot. Ook kan de boosheid op niet-conflictueuze wijze worden geuit. Als iemand zijn woede over langere tijd op subtiele wijze laat blijken en hierbij directe conflicten uit de weg gaat, spreekt men wel van passief-agressief gedrag.
Als woede gepaard gaat met
In de klassieke filosofie werd reeds geschreven over woede door de Griekse wijsgeer Aristoteles en door de Romeinse [[Stoa|stoïcijn]] [[Lucius Annaeus Seneca|Seneca]], die daaraan zijn verhandeling 'De ira' ('Over de woede') wijdde.
| |||