Oude Geschiedenis van de Vijf Dynastieën: verschil tussen versies

In 973 gaf keizer [[Song Taizu|Taizu]] (960-976) van de [[Song-dynastie]] opdracht aan een groep historici om een geschiedenis samen te stellen van de Vijf Dynastieën. De groep stond onder leiding van [[Xue Juzheng]] (薛居正, 912-981). Belangrijkste doel was het legitimeren van de Song-dynastie als rechtmatige opvolger van de Tang-dynastie. Daarvoor moest eerst worden bepaald welke tussenliggende heersershuizen de rechtmatige bezitters van het [[Hemels Mandaat]] waren geweest. Dat waren volgens Xue Juzheng de [[Latere Liang-dynastie|Latere Liang]] (907-923), de [[Latere Tang-dynastie|Latere Tang]] (923-936), de [[Latere Jin-dynastie|Latere Jin]] (936-947), [[Latere Han-dynastie|Latere Han]] (947-951) en de [[Latere Zhou-dynastie|Latere Zhou]] (951-960). Deze vijf heersershuizen beheersten de [[Zhongyuan|Centrale Vlakte]] (de noord-Chinese laagvlakte en het stroomgebied van de [[Gele Rivier]]), het traditionele centrum van de Chinese beschaving. Ook was hun grondgebied groter dan dat van de [[Tien Koninkrijken]] in het zuiden. Het [[Hemels mandaat]] zou daarom via die vijf dynastieën van Tang naar Song zijn overgegaan. Xue Juzheng voltooide zijn werk reeds in 974. Problematisch bleek de positie van de eerste van de vijf dynastieën, de Late Liang. De wreedheid van de eerste heerser bij zijn machtsovername paste niet in het traditionele beeld dat de stichter van een dynastie een rechtvaardige bestuurder moest zijn. Ook de positie van de Latere Tang, Latere Jin en Latere Han als rechtmatige dynastieën leverde problemen op. Zij waren niet gesticht door [[Han-Chinezen]], maar door [[Shatuo]], clans van Turkse afkomst.