Yamaha FZR-serie: verschil tussen versies

Yamaha was, net als [[Kawasaki (motorfiets)|Kawasaki]] en [[Suzuki]], later dan [[Honda (motorfiets)|Honda]] op de markt gekomen met [[viertakt]] motorfietsen. Aanvankelijk, in 1969, gebeurde dat met een [[staande twin]], de [[Yamaha XS 650]], die vooral moest concurreren met de [[Triumph (motorfiets)|Triumph]]s op de Amerikaanse markt. Honda trok zich echter niets aan van de (Britse) gevestigde orde en introduceerde in 1968 een viercilinder, de [[Honda CB 750]]. De andere Japanse merken moesten deze strijd wel aangaan, en Yamaha presenteerde in 1975 de driecilinder [[Yamaha XS 750|XS 750]]. Deze machine had strakke, moderne lijnen en heel bijzonder was de in samenwerking met [[Porsche]] ontwikkelde [[cardanaandrijving]]. Het motorblok was zeer smal gebouwd, net als dat van de latere [[Yamaha XS 1100|XS 1100]] viercilinder. Zó smal, dat de binnenste cilinder(s) een oliekoeler nodig hadden om niet warm te lopen. In de [[1970-1979|jaren zeventig]] barstte een "superbike" strijd los, die zich voornamelijk tussen de Japanse merken afspeelde. Aanvankelijk gebeurde dat met name met zware motoren van méér dan 1.000cc, die bij Yamaha in het begin van de [[1980-1989|jaren tachtig]] evolueerden tot de [[sporttoerer|sportieve toermodellen]] FJ-modellen FJ 1100 en FJ 1200. Op sportief gebied ging men zich meer richten op hoogvermogende, [[sportmotor]]en tót 1.000cc. De ervaring die Yamaha had opgedaan met "smal" bouwen werd hierbij een groot voordeel.
===FZ-serie===
Eind 1984 verscheen de [[Yamaha FZ-serie]] met drie modellen: 250-, 400- en 750cc. De lichte modellen waren feitelijk voor de Japanse markt bestemd, maar werden incidenteel via [[Grijze markt|grijze import]] buiten Japan geleverd. De FZ-serie droeg al de naam "Genesis". Deze naam stond voor de bijzondere bouwwijze van de motor: een viercilinder [[DOHC]]motor met voorover hellende cilinders en (voor wat betreft de FZ 750) vijf [[kleppen]] per [[cilinder (motor)|cilinder]]. Door de voorover hellende cilinders werd het [[zwaartepunt]] laag gehouden. De [[cilinderkop]] bestond uit twee delen, met in het midden de kettingaandrijving voor de twee bovenliggende [[nokkenas]]sen. De FZ 750 had vier 36 mm Mikuni [[carburateur]]s en er was een [[wet-sumpsysteem|wet-sump]] [[smeersysteem]] gebruikt. De meevoudige natte platenkoppeling werd rechtstreeks via tandwielen aangedreven door de [[krukas]] en dreef op haar beurt een [[close ratio]] zes[[versnellingsbak]] aan. De FZ 750 leverde 110 pk, die werden beteugeld door een [[staal (legering)|stalen]] [[perimeter frame]] met een aluminium [[achterbrug]]. Kleine [[hulpframe]]s droegen onderdelen zoals de [[stroomlijnkuip]] en het zitgedeelte. De achterkant werd afgeveerd door het [[monocross]] veersysteem.