Strijdbijl: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
kGeen bewerkingssamenvatting
Regel 6:
Als materiaal werd oorspronkelijk steen gebruikt, later brons en nog later smeedijzer, waarbij de snede gehard was door middel van koolstof.
 
Strijdbijlen werden reeds gebruikt in de vroege klassieke oudheid. Bij opgravingen in Eypte, China en het Midden-Oosten werden ze veelvuldig aangetroffen. De dubbele bijl of [[laryxlabrys]] is één van de vormen waarin ze voorkwam. De Griekse zware infanterie bediende zich van zware enkelvoudige bijlen. Ook het Romeinse leger kende ze, evenals de gewapende troepen tijdens de [[Grote Volksverhuizing]] en later de [[Vikingen]].
 
Tussen 1100 en 1400 nam de populariteit van de strijdbijl af ten gunste van het [[zwaard (wapen)|zwaard]]. Naarmate echter de krijgers zich hier tegen verdedigden met bepantsering en [[harnas]]sen, werd de strijdbijl in vernioeuwde vorm weer ingevoerd. Hierbij was een puntvormig uitsteeksel van belang, waarmee het metaal kon worden doorboord. Aldus ontstond de [[hellebaard]]. Een soortgelijke ontwikkeling maakte ook de [[strijdhamer]] door.