500 kHz: verschil tussen versies

'''500 kHz''' (600 meter) is de internationale [[Radiotelegrafie|radiotelegrafische]] noodfrequentie waarop sinds 1912 [[Noodsignaal|noodsignalen]] worden verstuurd. Bij nood wordt een vast [[MorsecodeMorse|morsesignaal]] morsesignaal uitgezonden, bestaande uit de pauzeloze variant van de lettercombinatie [[SOS (noodsignaal)|''SOS'']]. In morsecode is dat: Drie punten, drie strepen, drie punten. Door het verdwijnen van het gebruik van morsecode en de ontwikkelingen op het gebied van telecommunicatie wordt er sinds ongeveer 1990 steeds minder gebruik gemaakt van de ''500 kHz''-noodfrequentie. Noodoproepen vinden tegenwoordig nog bijna uitsluitend plaatst via [[GMDSS]], het wereldwijde maritieme nood- en veiligheidssysteem dat gebruikmaakt van digitale communicatie via satelietverbindingen.

Na [[James Clerk Maxwell|Maxwell]] in 1865 en [[Heinrich Hertz|Hertz]] in 1887 begon [[Guglielmo Marconi]] in Italië te experimenteren met radiogolven. Hij maakte daarbij gebruik van een [[vonkgenerator]] als primitieve zender, een [[coherer]] als ontvanger en eigen ontworpen [[Antenne (straling)|antennes]]. In eerste instantie overbrugde hij daarmee enkele meters. Nadat hij was verhuisd naar Engeland zette hij zijn experimenten voort en in 1898 lukte het hem om een afstand van 30 km te overbruggen, van het Needles Hotel op het Isle of Wight naar het Harbour Hotel in Pool. En op 12 december 1901 maakte hij de eerste draadloze transatlantische verbinding van Cornwall in Engeland naar New Foundland in Canada.

[[Samuel Morse]] had in 1835 de [[Morse|morsecode]] ontworpen voor de communicatie per [[telegrafie]] en deze morsecode gebruikte Marconi voor zijn experimententen met radiogolven. Hij schakelde met behulp van een [[seinsleutel]] zijn vonkzender snel aan en uit, waardoor hij draadloze communicatie tot stand bracht. Hiermee werd Marconi de uitvinder van de draadloze telegrafie of [[radiotelegrafie]].

In 1897 richtte Marconi zijn "Wireless Telegraph Company" op, vanaf 1900 de "Marconi Wireless Telegraph Company", op. Al snel kwamen er concurrerende bedrijven, zoals [[Telefunken]] in Duitsland, ''Compagnie des Télégraphie Sans Fil'' in België en vele andere in landen als bijv.bijvoorbeeld Frankrijk en Italië. Deze bedrijven richtten zich in eerste instantie op militaire instanties en maritieme bedrijven. De concurrentie was echter hard en men werkte elkaar tegen onder andere door elkaar te storen.

De gebruikers van dit nieuwe medium hadden echter behoefte aan samenwerking in plaats elkaar dwars te zitten, zeker in noodsituaties. De duitse Keizerkeizer [[Wilhelm II van Duitsland|Wilhelm II]] nam daarom in 1903 het initiatief tot de eerste radioconferentie. Daar werd de SOS-morsecode afgesproken als internationaal noodoproepsignaal. Groot Brittannië, onder aanvoering Marconi, bleef echter gebruikmaken van het signaal [[CQD]], waarbij CQ de radiotelegrafische code is voor "Oproep aan alle stations" en de D voor "Distress".

Na de ondergang van de [[Titanic (schip)|Titanic]] op 12 april 1912, waarbij de engelse CDQ-noodsignalen niet waren opgevangen door andere schepen, kwam er een tweede radioconferentie in de zomer van 1912 te Londen. Hier werd de eerste aanzet gegeven tot het eerste [[SOLAS]]-verdrag, dat de veiligheid van mensenlevens op zee regelt. Daar werd onder meer de 600 meter (500 kHz) als de noodfrequentie werd aangewezen, waarop buiten noodoproepen geen openbaar radioverkeer mocht plaatsvinden. Ook werd er bepaald dat er twee maal per uur gedurende 3 minuten radiostilte in acht diende te worden gehouden om uit te luisteren naar noodoproepen.

==SOLAS-verdragVerdrag==

* De vaststelling van de 600 meter (500 kHz) als officiële noodfrequentie.

* De in acht te nemen stilteperioden.

* Het gebruik van het automatisch alarmsein.