500 kHz: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
+params
Begin van de verbetering.
Regel 1:
{{wiu|1=|2=2011|3=01|4=06}}
{{wiu2|Bezig het hele artikel te herschrijven}}
'''500 kHz''' is de internationale radiotelegrafische noodfrequentie waarop sinds 1912 noodsignalen worden verstuurd.
[[file: WT_Station_MPB.jpg | thumbnail | Marconi scheepstation "MPB" ]]
'''500 kHz''' (600 meter) is de internationale [[Radiotelegrafie|radiotelegrafische]] noodfrequentie waarop sinds 1912 [[Noodsignaal|noodsignalen]] worden verstuurd. Bij nood wordt een vast [[Morsecode]] morsesignaal uitgezonden, bestaande uit de lettercombinatie [[SOS (noodsignaal)|''SOS'']]. In morsecode is dat: Drie punten, drie strepen, drie punten. Door het verdwijnen van het gebruik van morsecode en de ontwikkelingen op het gebied van telecommunicatie wordt er sinds ongeveer 1990 steeds minder gebruik gemaakt van de ''500 kHz''-noodfrequentie. Noodoproepen vinden tegenwoordig nog bijna uitsluitend plaatst via [[GMDSS]], het wereldwijde maritieme nood- en veiligheidssysteem dat gebruikmaakt van digitale communicatie via satelietverbindingen.
 
== Historie ==
Regel 7 ⟶ 9:
Inmiddels wonend in Engeland zette hij de proeven voort. In 1898 overbrugde hij een afstand van 30 km. (Needles Hotel op Wight naar het Harbour Hotel in Pool) en op 12. december 1901 overbrugde hij de Atlantische oceaan vanaf Poldhu Cornwall naar Signal Hill St. Johns, New Foundland.
 
Deze verbinding werd niet met door middel van geluid gemoduleerde signalen in morse gedaan, doch met een simpele zogenaamde vonkzender. Door het ontladen met een seinsleutel van een Rhumkorffse klos over een vonkenbrug ontstonden vonkgeluiden, die wij als we op de middengolf naar de muziekzenders luisteren en de 'buren' een schakelaar overhalen voor bv. een lamp wij de vonk horen overspringen. Een krassend laag geluid volgens de morse code onderbroken. De ontvangers waren in die tijd ook nog niet ontworpen, doch aan de ontvangantenne was via een 'coherer' (een detector) een morsetoestel verbonden. De magneet daarvan reageerde op de door de vonkzender uitgezonden korte en lange signalen, welke in dat apparaat werden omgezet om door middel van een inktpen in korte en lange strepen op een papierband te worden getekend. Marconi ging in 1897 over tot het oprichten van een bedrijf ("Wireless Telegraph Company", dat later in 1900 werd gewijzigd in "Marconi Wireless Telegraph Company". Naast Marconi was men ook in andere landen bezig met deze ontwikkeling: Duitsland (Telefunken), België (Compagnie des Télégraphie Sans Fil), Frankrijk, Italië. Deze bedrijven waren in de eerste plaats gericht op militaire doeleinden, daarnaast hadden ook de maritieme bedrijven grote behoefte aan communicatiemogelijkheden.
Daarbij maakte hij gebruik van eigen ontworpen antennes.
 
Deze verbinding werd niet met door middel van geluid gemoduleerde signalen in morse gedaan, doch met een simpele zogenaamde vonkzender. Door het ontladen met een seinsleutel van een Rhumkorffse klos over een vonkenbrug ontstonden vonkgeluiden, die wij als we op de middengolf naar de muziekzenders luisteren en de 'buren' een schakelaar overhalen voor bv. een lamp wij de vonk horen overspringen. Een krassend laag geluid volgens de morse code onderbroken. De ontvangers waren in die tijd ook nog niet ontworpen, doch aan de ontvangantenne was via een 'coherer' (een detector) een morsetoestel verbonden. De magneet daarvan reageerde op de door de vonkzender uitgezonden korte en lange signalen, welke in dat apparaat werden omgezet om door middel van een inktpen in korte en lange strepen op een papierband te worden getekend. Marconi ging in 1897 over tot het oprichten van een bedrijf ("Wireless Telegraph Company", dat later in 1900 werd gewijzigd in "Marconi Wireless Telegraph Company". Naast Marconi was men ook in andere landen bezig met deze ontwikkeling: Duitsland (Telefunken), België (Compagnie des Télégraphie Sans Fil), Frankrijk, Italië. Deze bedrijven waren in de eerste plaats gericht op militaire doeleinden, daarnaast hadden ook de maritieme bedrijven grote behoefte aan communicatiemogelijkheden.
[[file: WT_Station_MPB.jpg | thumbnail | Marconi scheepstation "MPB" ]]
 
In die tijd was men uitsluitend gericht op het eigen bedrijf en elke maatschappij werkte voor zichzelf, met als gevolg grote concurrentie, men stoorde elkaar waar mogelijk. Schepen met Marconi uitrusting bijvoorbeeld mochten uitsluitend werken met stations van Marconi.
Regel 20 ⟶ 19:
Tussen alle morsetekens valt de combinatie CQD nauwelijks op doch het nieuwe signaal is geheel afwijkend en apart dus valt het dadelijk op.
 
De maritieme communicatie werd gedaan op de wat we nu de [[middengolf]] noemen, [[langegolf]] ontstond pas later (grote afstanden veel vermogen) de kortegolf nog veel later (grote afstanden lage vermogens), een ontwikkeling die voornamelijk is ontwikkeld door de radioamateurs, zoals nog steeds gebeurt in het GHz gebied). Het was gebruikelijk in die tijd nog te spreken over metergolven, pas na 1945 werd in het beroepsverkeer de kHz en MHz ingevoerd. Het verkeer vond plaats tussen de 600 en 300 meter, naar mate er meer verkeer kwam werd dit op andere er naast gelegen golflengten gedaan. Hiermee werd een gebruikelijk afstand van 300 zeemijl goed overbrugd.
 
Indenkend het enorme lawaai van al die vonkzenders die tegelijkertijd in de lucht waren werd het steeds moeilijker om de signalen met de morseschrijver leesbaar te houden. In de daarop volgende jaren werden de signalen gedetecteerd door onder meer de detector van Schlömilch en de magnetische detector (een voorloper van de "wire recorder" van na Wereldoorlog II).
 
Na de bekrachtiging van de eerste radioconferentie, pas in 1906, werd de tweede radioconferentie, gepland in 1912, uitgesteld. Doch op 12 april 1912 verging de "[[Titanic (schip)|Titanic]]", waarbij vele opvarenden het leven lieten. De aanwezige radio-officieren in dienst van de "Marconi Wireless Telegraph Company" (dit werden de marconisten genoemd) riepen hulp in van de in de buurt varende schepen. Doch helaas op veel schepen in de omgeving was de radiodienst al te kooi en drong het CQD-vonksignaal ook niet door de storing heen.