De Katendrechtsehavens, de St. Janshaven en de Robbenoordse haven: verschil tussen versies

In 1885 schrijven Wambersie en Zoon en een 16-tal andere bij de [[petroleum]]handel betrokken bedrijven, waaronder Horstmann, Hintzen, Claus & Co, Steinmetz & Petit, Montauban van Swijndrecht, Mees & van Stolk enz. een brief aan de gemeenteraad waarin zij hun verontrusting uitspreken over een aantal locale omstandigheden die er de oorzaak van zijn dat Rotterdam niet de positie in de binnenlandse en buitenlandse petroleumhandel inneemt die haar op grond van haar ligging in de rivierendelta zou moeten toekomen. Ter illustratie namen zij in hun brief het volgende staatje met aantallen vaten over de jaren 1884, 1883, 1882 en 1881 op.

 

 

Als oorzaken noemen de briefschrijvers het gebrek aan bij ijsgang veilige ligplaatsen: in [[Charlois]] bij Pakhuismeesteren zijn alleen ligplaatsen op de rivier beschikbaar; het gebrek aan een spoorverbinding, waarover bij ijsgang op de rivier het vervoer naar Duitsland zou kunnen plaatsvinden en ten slotte een aantal beperkende gemeentelijke voorschriften die uit veiligheidsoverwegingen de zich binnen de gemeentegrenzen bevindende hoeveelheid vaten petroleum binnen de perken moeten houden.

 

Pakhuismeesteren kregen bij hun petroleumetablissement aan de Sluisjesdijk vanaf 1892 de beschikking over de door hen zo gewenste Petroleumhaven, zoals de Robbenoordse haven tot 14 februari 1941 heette.