Louis Vierne: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 28:
Het leven van Louis Vierne werd gekenmerkt door voortdurende tegenslagen. Hij werd zo goed als [[blindheid|blind]] geboren. Op zevenjarige leeftijd onderging hij een operatie waardoor hij gedeeltelijk kon zien. Na 1918 werd hij echter geheel blind en was hij afhankelijk van [[braille]].
 
Hij trouwde in 1899 met Arlette Taskin, dochter van de beroemde [[bariton (zangstem)|bariton]] [[Alexandre Taskin]], afkomstig uit een bekende familie van [[muziekinstrument]]enbouwers uit [[Theux]] bij [[Luik (stad)|Luik]]. Zij kregen twee zoons Jacques (1900) en André (1903) en een dochter Colette (1906), van wie alleen de laatste de meerderjarige leeftijd bereikt heeft. In 1909 gingen Vierne en zijn vrouw uit elkaar. Zij verliet hem voor de [[orgelbouwer]] Charles Mutin. Voor de componist was dit een grote schok. Hij trok met Jacques in bij zijn moeder, de beide andere kinderen bleven bij zijn ex.
 
Viernes fysiekeoogproblemen gezondheidleidden leedin niet1906 alleentot ondereen oogproblemen.ongeluk Inop 1906straat. overkwamBij hemzijn inval Parijsin een verkeersongelukgat opin straat,het wegdek waarbijliep hij zo'n ernstige gecompliceerde [[botbreuk|beenbreuk]] opliepop, dat [[amputatie]] nog maar net kon worden voorkomen. Het kostte hem een jaar voordat hij de [[pedaal (muziek)|orgelpedalen]] weer kon bedienen. Korte tijd later bracht [[buiktyfus]] hem opnieuw op het randje van de dood.
 
Daarmee was de reeks tegenslagen nog lang niet voorbij. Viernes moeder overleed in 1911 aan [[nierfalen]]. In 1913 bezweek zijn 10-jarige zoon André aan [[tuberculose]]. In 1915 liet de [[sopraan (zangstem)|sopraan]] Jeanne Montjovet, die sinds 1911 zijn vriendin en [[Muzen#Afgeleide betekenissen|muze]] was geweest, hem in de steek. In 1917 resp. 1918 stierven, beiden in Franse [[dienstplicht|krijgsdienst]], zijn 17-jarige zoon Jacques en zijn 40-jarige broer [[René Vierne|René]], ook organist. Vooral de dood van Jacques is Vierne nooit te boven gekomen. De rest van zijn leven werd hij gekweld door schuldgevoel, omdat hij zijn minderjarige zoon toestemming had gegeven om als soldaat te vechten in de [[Eerste Wereldoorlog]].