Synthetische taal: verschil tussen versies

Het meest kenmerkend voor een synthetische taal is dat door middel van één enkel woord ([[lexeem]]) vaak allerlei verschillende [[betekenis]]aspecten zoals [[persoon (taalkunde)|persoon]], [[tempus]] en [[wijs]] worden weergegeven met behulp van portmanteaumorfemen. Er is dus met andere woorden veel [[Agglutinatie (taalkunde)| agglutinatie]].

De betekenis van een [[zin (taalkunde)|zin ]] wordt dus in de eerste plaats bepaald door de vorm van de lexemen, en niet door de plaats van een woord of [[zinsdeel]] in de zin. Nog iets anders geformuleerd: er zijn veel

[[paradigma (taalkunde)|woordparadigma's]], in het bijzonder van de [[naamwoord|naamwoorden]]en en [[werkwoord|werkwoorden]]en. De volgorde van de woorden en zinsdelen is in synthetische talen logischerwijs behoorlijk vrij, aangezien er dankzij de typische vorm van de lexemen geen verwarring kan ontstaan.

De meeste synthetische talen worden beschouwd als flecterende ofwel [[fuionele taal|fusionele talen]] <ref>[http://www.harald.nl/nederlands/over_taal.htm#Taaltypologie Taaltypologie]</ref>. In synthetische talen wordt op zeer grote schaal gebruik gemaaktgebruikgemaakt van [[vervoeging| vervoegingen]]en en [[Declinatie (taalkunde)|verbuigingen]] ofwel [[naamvallen]]. Een voorbeeld is de vervoeging van het Latijnse werkwoord ''laudare'' ("prijzen"): ''laudaveram'' betekent "ik had geprezen" en is opgebouwd uit de elementen ''lauda'' ([[stam (taalkunde)|stam]]) + ''v'' ([[suffix]]) + ''eram'' (eerste persoon enkelvoud van de [[onvoltooid verleden tijd]]).

Het meest extreme geval van een synthetische taal is een [[polysynthetische taal]]. In deze talen kan een enkel lexeem, bijvoorbeeld een vervoeging, soms niet alleen als zinsdeel maar zelfs als volledige zin dienst doendienstdoen. Dit is bijvoorbeeld mogelijk doordat [[Object (taalkunde)|objecten]] en [[bepaling|bepalingen]]en in de vorm van het werkwoord worden geïncorporeerd (zie ook [[polypersonalisme]]).