Concilie van Konstanz: verschil tussen versies

Het belangrijkste probleem (en tevens de belangrijkste aanleiding) waarvoor het concilie zich gesteld zag, was het vinden van een oplossing voor de crisis in het pausdom. Sinds het begin van het [[Westers Schisma]] in [[1378]], waren er twee [[paus]]en (een in [[Rome (stad)|Rome]] en een in [[Avignon]]), die beide claimden de rechtmatige paus te zijn. Op het [[Concilie van Pisa (1409)|Concilie van Pisa]] ([[1409]]) was geprobeerd hier een einde aan te maken door beide pausen af te zetten en een nieuwe paus te benoemen, maar doordat de pausen van Rome en Avignon weigerden hun ambt neer te leggen, had dat de situatie nog verergerd en waren er nu drie pausen. Aan het begin van het Concilie van Konstanz waren dat [[paus Gregorius XII|Gregorius XII]] in Rome, [[Tegenpaus Benedictus XIII|Benedictus XIII]] in Avignon en [[Tegenpaus Johannes XXIIIXXII|Johannes XXIIIXXII]] in [[Bologna (stad)|Bologna]]. Alleen Johannes XXIIIXXII was op het concilie aanwezig.

Alle partijen waren het erover eens dat het concilie erin moest resulteren dat er nog maar één paus zou zijn, die voor alle partijen acceptabel was. Geen van de pausen was aanvankelijk echter bereid zijn ambt neer te leggen. Toen de druk toenam, trachtte Johannes XXIIIXXII het concilie te saboteren, door 20 maart 1415 's avonds heimelijk te vertrekken. Hij hoopte dat het concilie zichzelf zou ontbinden nu er geen paus meer aanwezig was. De volgende ochtend hield Sigismund echter een redevoering, waarin hij met de argumenten van de [[Conciliarisme|conciliaristen]] verklaarde dat de aanwezigheid van een paus niet noodzakelijk was om kerkelijke besluiten te nemen (decreet Haec sancta). De voortvluchtige [[Tegenpaus Johannes XXIIIXXII|Johannes XXIIIXXII]] werd daarop achterhaald en gevangengenomen. De hoogbejaarde [[paus Gregorius XII|Gregorius XII]] hoorde van de gebeurtenissen en besloot alsnog vrijwillig af te treden. Daardoor werd ook de positie van [[Tegenpaus Benedictus XIII|Benedictus XIII]] onhoudbaar. Het concilie onthief hem uit zijn ambt en hij had te weinig aanhang meer om daartegen bezwaar te maken. Als nieuwe paus werd [[paus Martinus V|Martinus V]] benoemd ([[1417]]).

De meest eminente aanwezigen waren paus Johannes XXIIIXXII, koning Sigismund, hertog Ludwig van Beieren, de kardinalen d'Ailly en Zabarella, en de Parijse theoloog Jean Gerson.