Clay Regazzoni: verschil tussen versies

[[Bestand:Regazzoni, Clay im Ferrari 312 P am 29.05.1971.jpg|thumb|300px|Clay Regazzoni in de Ferrari 312P 1971]]

[[Bestand: Regazzoni, Clay am 31.07.1976 - Ferrari 312T.jpg|thumb|300px|Clay Regazzoni in de Ferrari 312T2 (1976)]]

 

In de Formule 1 reed hij van 1970 tot 1976 voor [[Scuderia Ferrari|Ferrari]], met uitzondering van 1973 bij [[British Racing Motors|BRM]]. Samen met [[Niki Lauda]] bracht hij de "Scuderia" in de daaropvolgende jaren opnieuw aan de top. Zijn resultaten stonden in de schaduw van die van Lauda, maar hij won toch drie wedstrijden voor Ferrari in die periode en verloor nipt de titel aan [[Emerson Fittipaldi]] in 1974. Na de [[Grand Prix Formule 1 van Groot-Brittannië 1976|Grote Prijs van Engeland]] in 1976 viel hij bij het team in ongenade omdat hij schuld had aan een aanrijding met Niki Lauda. De volgende seizoenen reed hij voor de bescheiden teams van [[Ensign]] en [[Shadow (formule 1)|Shadow]], maar in 1979 werd hij door [[Frank Williams]] als tweede piloot na [[Alan Jones]] gecontracteerd voor het [[Williams F1]]-team. Hij slaagde erin de eerste overwinning voor dit team te behalen bij de [[Grand Prix Formule 1 van Groot-Brittannië 1979|Grote Prijs van Engeland]] in [[Silverstone (circuit)|Silverstone]], maar kreeg geen contractverlenging en keerde in 1980 terug naar Ensign. Dat jaar kwam er een abrupt einde aan zijn F1-carrière tijdens de [[Grand Prix Formule 1 van de Verenigde Staten West 1980|Grote Prijs van de Verenigde Staten]] in [[Stratencircuit Long Beach|Long Beach]], toen zijn rempedaal afbrak en hij op volle snelheid op een andere, geparkeerde wagen inreed. Als gevolg van dit ongeval raakte hij verlamd aan de benen.