Film noir: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k robot Anders: fa:فیلم نوآر |
|||
Regel 84:
[[Bestand:Double indemnity screenshot 9.jpg|200 px|thumb|Barbara Stanwyck in ''Double Indemnity'']]
==== De femme fatale ====
In het tijdperk van de klassieke film noir verscheen de ''femme fatale'' bijna onvermijdelijk in elk verhaal. Een voorbeeld ervan vinden we bij de bezitterige en narcistische Ellen Brent Harland (gespeeld door [[Gene Tierney]]) in [[Leave Her to Heaven]] (1945), die voor niets terugdeinst om haar man aan zich te binden. En in ''The Maltese Falcon'' maakt O'Shaughnessy ([[Mary Astor]]) gebruik van haar acteertalent om de partner van Sam Spade te vermoorden. Nog een voorbeeld van een femme fatale is het personage dat Rita Hayworth uitbeeldt in ''[[Gilda]]'' (1946), die haar erotische aantrekkingskracht aanwendt om haar echtgenoot en diens beste vriend te manipuleren. Het personage dat [[Barbara Stanwyck]] in ''[[Double Indemnity]]'' (1944) speelt, verleidt een verzekeringsagent ertoe om haar echtgenoot om het leven te brengen en zodoende een dubbele premie op te strijken. Van dezelfde auteur van Double Indemnity is [[The Postman Always Rings Twice]]. Hier zien we hoe Cora ([[Lana Turner]]) haar tegenspeler [[John Garfield]] zodanig manipuleert dat hij bereid is haar echtgenoot te vermoorden.
Ook Hitchcock maakt gebruik van dit archetypische personage. In de film [[The Paradine Case]] (1947) is het personage gespeeld door [[Alida Valli]] een dodelijke femme fatale die de dood van twee mannen en, bijna, de ondergang van een derde op haar geweten heeft. Een ander vaak aangehaald voorbeeld is 'Jane' in [[Too Late for Tears]] (1949), gespeeld door [[Lizabeth Scott]]. Ze wil kost wat kost het geld dat ze gestolen heeft uit handen van haar man houden en schrikt er niet voor terug om ervoor te liegen, te dreigen, te verleiden en vergif te gebruiken.
| |||