Volgens de meeste onderzoekers zou het toneelstuk in 1595 of 1596 geschreven zijn, in dezelfde periode als ''[[Romeo en Julia]]'', ''[[een midzomernachtsdroom]]''.<ref>Woudhuysen, H. R., ed. ''Love's Labour's Lost'' (London: Arden Shakespeare, 1998): 59.</ref> en [[The Tragedy of King Richard the Second|Richard II]], waarmee het bepaalde stilistische kenmerken gemeen heeft. ''Love's Labour's Lost'' werd voor het eerst gepubliceerd in [[quarto (boekformaat)|quarto]] in 1598 door [[Cuthbert Burby]]. Volgens de titelpagina was het stuk “gecorrigeerd door Shakespear”, waardoor veel onderzoekers denken dat het stuk een herziene versie is van een eerder stuk. Shakespearekenners vermoeden dat de auteur tot omstreeks 1597 wijzigingen aan de tekst aangebracht heeft. Tussen het personage Rosaline en de [[Dark Lady]] uit de [[Sonnetten van Shakespeare|sonnetten]] bestaan ook overeenkomsten, maar het achterhalen van de datum van ontstaan van de sonnetten is bijzonder moeilijk.
''Love's Labour's Lost'' is samen met ''[[The Tempest]]'' een toneelstuk zonder duidelijk aanwijsbare bronnen.
== Thema ==
Het thema van het stuk is de liefde en het is geschreven met veel retoriek en geestige woordenwisselingen. Het heeft een happy ending, ook al eindigt het niet in een huwelijk. Normaal gezien zouden in een Shakespeare-komedie wel vier of vijf koppels trouwen maar dat is hier niet het geval. Een van de personages maakt daar een toespeling op door te zeggen: "Our wooing doth not end like an old play;/ Jack hath not Jill: these ladies' courtesy/ Might well have made our sport a comedy" (V.ii.867-9). In dat opzicht beantwoordt het stuk niet aan de conventie van de toenmalige komedie.
== Verhaal ==
Het stuk opent met de koning van [[Navarra (regio)|Navarra]] en drie [[edelman]]nen aan zijn hof: Berowne, Dumaine, en Longaville. Alle vier leggen ze een eed af om drie jaar van hun leven aan een studie te wijden, en in die tijd geen vrouw aan hun zijde te zullen hebben. Berowne is terughoudend over deze eed daar hij weet dat de prinses van [[Frankrijk]] en haar drie dames spoedig langs zullen komen. De koning ziet hierin geen gevaar daar hij hen laat kamperen in de tuin buiten zijn hof. Maar nauwelijks is het gezelschap gearriveerd, of de koning en de drie mannen worden een voor een verliefd op de prinses en haar drie dames.
De hoofdverhaallijn is vanaf dit punt gevuld met veel humoristische subplots. Zo probeert een Spaanse zwaardvechter genaamd Don Adriano de Armado tevergeefs een van de dames het hof te maken, tegengewerkt door een clown genaamd Costard. Ook worden er twee geleerden geïntroduceerd: Holofernes en Sir Nathaniel. In de climax proberen de komische personages de edelen te vermaken met een toneelstuk, waarbij ze de 'negen goede helden' uitbeelden.
