Wim Mertens: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Debresser (overleg | bijdragen)
k →‎Biografie: Hoofdletter.
Debresser (overleg | bijdragen)
k →‎Werken: Verwijder onnodig en "plat" woord.
Regel 5:
 
==Werken==
Sinds 1980 componeerde hij verschillende muziekstukken in verschillende vormen en formaten. Van korte en simpele liederen tot lange, complexe stukken. Van solo's op de piano tot grootse [[Ensemble (muziek)|ensembles]]. Mertens muzikale stijl wordt ook wel aangeduid met [[minimal music]], [[ambient]] of [[experimentele muziek]]. Zijn muziek evolueert steeds, maar behoudt haar melodische fundament. Een voorbeeld van een werk met minimal-musickenmerken is ''Maximizing the Audience'' uit 1984, dat Mertens componeerde voor het toneelstuk ''De Macht der Theaterlijke Dwaasheden'' van [[Jan Fabre]]. [[Peter Greenaway]] gebruikte muziek van Mertens in zijn film ''The Belly of an Architect'' (1986). Mertens' stukken worden sowieso veel gebruikt in films en televisiedocumentaires. Bijvoorbeeld ''Often a Bird'' werd gebruikt voor [[Leedvermaak (film)|Leedvermaak]] en [[Qui Vive (film)|Qui Vive]], twee films van [[Frans Weisz]], die begin 2009 worden vervolgd met een derde en laatste deel. Hetzelfde stuk werd in 2008 ook in een reclamespot voor [[ABN AMRO]] gebruikt en het fungeerde ook als indicatief voor het Vlaamse radioprogramma De Melkweg op Radio 1. ''Struggle for Pleasure'' werd in 2000 gebruikt in een reclame van het Belgische [[Proximus]] en sindsdien als herkeningsmelodie; ''Close Cover'' werd gebruikt als herkenningsmelodie voor de Belgische nachtradio. Hierdoor verwierf Mertens bekendheid onder een groot publiek in Vlaanderen.
 
==Cultureel ambassadeur==