Slag bij Königgrätz: verschil tussen versies

De opstelling van de Oostenrijkers deed meer denken aan een 18e eeuwse oorlogvoering dan aan de 19e eeuwse: Zij stelden zich op met hun rug naar de [[Elbe]], hun rechterflank op de lager gelegen gronden en hun linkerflank werd quasi onbeschermd te laten. De reservetroepen bevonden zich veel te dicht bij de hoofdmacht en de rivier zou een terugtrekking bemoeilijken tot zelfs onmogelijk maken. De opstelling was ook ideaal om omsingeld te worden. Zijn leger bestond daarbij nog eens voor meer dan de helft uit [[Slavische volkeren|Slaven]] die niet veel interesse hadden in wie dit deel van [[Europa (werelddeel)|Europa]] beheerst. <br />Moltke kreeg de positie van het Oostenrijkse leger van zijn [[Militaire verkenning|verkenners]] op 2 juli. Hij besloot de volgende ochtend met zijn volledige 3 Legers aan te vallen. Zijn [[cavalerie]] moest beletten dat de Oostenrijkers zich zouden terugtrekken. Hij was er van overtuigd dat hij de vijand, die ongeveer even groot was, zou kunnen verslaan.<br />Maar zoals steeds zijn plannen plannen. Doordat de [[telegram]] van de geplande aanval het Tweede Leger niet bereikte, bleven ze ter plaatste. De ochtend van de 3e juli konden de Oostenrijkers, door middel van hevige [[artillerie|artilleriebeschietingen]], de Pruisen (Eerste en Derde Leger) op afstand te houden. De Pruisen konden wel een bebost terrein, het Swiepwald, te veroveren. Op het eerste zicht een onbelangrijke verovering ware het niet dat de Oostenrijkers het gebied wilden heroveren. Ze trokken ten aanval maar botsten op een muur van liggende, zich aan het zicht ontrekkende Pruisische [[infanterie]]. De Oostenrijkers kregen er de gehele voormiddag van langs maar weigerden het bos op te geven.Het Tweede Leger was ondertussen toch aangekomen op het slagveld. Maar dit wisten de Oostenrijkers niet.<br />Het Tweede leger trok op naar de Oostenrijkse rechterflank en bereikte die rond 2 uur. Ze trokken op naar de troepen die eerder hadden getracht Swiepwald te heroveren. Toen het Eerste Leger het Oostenrijkse centrum kon bezighouden, was de rechterflank een makkelijk doelwit voor het Tweede Leger. De flank viel snel en de Oostenrijkers moesten zich, onder dekking van tegenaanvallen, terugtrekken. Het leger was gered maar ze hadden er toch een hoge prijs voor betaald.