Communicatiesatelliet: verschil tussen versies

In 1945 berekende [[Arthur C. Clarke]], een Engelse [[science-fiction]]schrijver, dat als een satelliet in een baan om de aarde draait met een straal van 42 242 [[kilometer]], deze een hoeksnelheid heeft die gelijk is aan die van de aarde. Een satelliet die aan deze eigenschappen voldoet, zou volgens Clarke altijd boven het aardoppervlak stilstaan en kan signalen zenden naar een groot gedeelte van de aarde. Het is mogelijk dat drie van zulke satellieten, die elk 120 graden van elkaar geplaatst zijn, de hele wereld kunnen bedekken (behalve de polen). Deze ring bevindt zich op ongeveer 36 000 kilometer boven de [[evenaar]], en noemt men de ''Clarke Belt''. De omlooptijd is dezelfde als de tijd die de aarde nodig heeft voor een complete rotatie om zijn as. De satellieten vliegen met een snelheid van ongeveer 11 700 km/h, maar lijken vanaf de aarde stil te hangen. De satelliet is altijd beschikbaar en [[schotelantenne]]s kunnen er blijvend op gericht worden. Communicatiesatellieten moeten jarenlang blijven werken, ze moeten daarom hun eigen elektriciteit kunnen opwekken, wat gebeurt met behulp van zonnecellen. Als er licht op een zonnecel valt, gedraagt die zich als een batterij en maakt stroom aan. Duizenden cellen wekken samen genoeg elektriciteit op voor de apparatuur van de satelliet.

 

 

{{Zie ook|Zie [[Omroepsatelliet]] voor achtergrondinformatie over de werking van de satellieten voor de consument.}}

 

== Andere banen ==

Sommige moderne communicatiesystemen zoals [[Iridium (satelliet)|Iridium]] maken gebruik van een netwerk van satellieten die op lage hoogte (LEO) of middelgrote hoogte (MEO) rond de aarde cirkelen.