Pianola: verschil tussen versies

De bloeitijd van de pianola lag in de jaren twintig van de [[20e eeuw]]. Het apparaat raakte in onbruik doordat muziek via [[radio]] of een elektrische [[Platenspeler|grammofoon]] ten gehore kon worden gebracht. De afgelopen tien jaar zijn verschillende oude pianorollen op een gerestaureerde reproductiepiano afgespeeld en op cd opgenomen. Vooral de opnamen waarin componisten hun eigen werk speelden vormen fascinerende documenten.

Nederland kende vanaf [[1923]] een eigen pianolarollenfabriek: Hollandia in Amsterdam. In [[1928]] brandde de fabriek aan de Lijnbaansgracht uit. Het bedrijf werd onder de naam ''Euterpe'' voortgezet door een werknemer van Hollandia, die zich vestigde aan de Prinsengracht. Dit pand staat tegenwoordig bekend als het [[Anne Frank Huis|Anne Frankhuis]]. Vlakbij is het Pianola Museum gevestigd. Ook het Utrechtse museum [[Nationaal Museum van Speelklok tot Pierement | Van Speelklok tot Pierement]] bezit een verzameling historische pianorollen die regelmatig te beluisteren zijn.

Van veel belangrijke pianisten uit het begin van de twintigste eeuw, zoals [[Sergej Rachmaninov]], is het spel vastgelegd op papierrollen. Daarnaast zijn speciaal voor de pianola composities geschreven, onder meer door [[Igor StravinskyStravinski|Stravinsky]], en na de [[Tweede Wereldoorlog]] door [[Conlon Nancarrow]]. Zo kon een nieuw soort pianomuziek ten gehore worden gebracht, onafhankelijk van de fysieke beperkingen van mensen.