Tassilo III: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k robot Anders: en:Tassilo III, Duke of Bavaria |
k Linkfix ivm sjabloonnaamgeving / parameterfix |
||
Regel 1:
{{Infobox dynastie
|
| naam = Tassilo III van Beieren
| leven = ~[[741]] - ~[[796]]
Regel 11:
| dynastie = [[Agilolfingen]]
}}
'''Tassilo III''' ca. [[741]]- na [[794]] ([[11 december]] [[796]]?) was hertog van Beieren van [[748]] tot zijn gedwongen aftreden in [[794]].
Hij was de zoon van hertog [[Odilo van Beieren]] uit het huis [[Agilolfingen]] en [[Hiltrude]], een dochter van [[Karel Martel]] en een zuster van de [[Frankische Rijk|Frankische]] koning [[Pepijn de Korte|Pepijn III de Korte]]. Door deze afstamming was hij een volle neef van [[Karel de Grote]]. Hij was de laatste min of meer onafhankelijke heerser van het oude Beieren.
Bij de dood van zijn vader [[Odilo van Beieren|Odilo]] in [[748]] trachtte de adel van Beieren de onafhankelijkheid van de [[Frankische Rijk|Franken]] zeker te stellen. Tassilo was nog maar een jaar of zes en zijn moeder was Frankisch. Pepijn dwong hen echter toch om zijn neefje als hertog te aanvaarden, met zijn zuster Hiltrude als regentes. In [[757]] werd Tassilo meerderjarig en reisde hij naar [[Compiègne]] om er de eed van trouw aan Pepijn en zijn zoons Carloman en Karel af te leggen. Tot zeker 763 gedroeg hij zich als een trouwe vazal van het Frankische hof. Daarna begon hij zich echter onafhankelijker op te stellen. Hij trouwde met Liutberga de dochter van [[Desiderius van de Langobarden|Desiderius]], de koning van de [[Langobarden]].
Tassilo was een vooruitstrevend man die veel leerde van het bestuur van het hof van zijn schoonvader in [[Pavia (stad)|Pavia]]. Hij bevorderde kunst en cultuur. In [[772]] vroeg hij de Beierse bisschoppen om scholen te verbinden aan hun kerken, een voorbeeld waarin zijn machtige neef Karel de Grote hem graag zou volgen.
Desiderius was een belangrijke tegenspeler van de Franken, wiens rijk echter in [[774]] door Karel de Grote veroverd werd. Voor Tassilo was dit een ramp, omdat hiermee de Beierse onafhankelijkheid op de tocht kwam te staan. In [[781]] eiste Karel de Grote dan ook dat hij naar [[Worms (stad)|Worms]] moest komen om zijn eed van trouw als vazal te hernieuwen. Tassilo vreesde voor zijn leven en eiste de uitwisseling van gijzelaars om zijn veiligheid zeker te stellen. In [[787]] trachtte hij steun van de paus te krijgen, maar [[paus Adrianus I]] verklaarde dat Karel in zijn recht stond en verleende bij voorbaat absolutie aan Karels soldaten in het geval van gewelddadig optreden. Karel eiste opnieuw dat Tassilo naar Worms moest komen en toen hij weigerde, vielen Frankische troepen Beieren binnen. Op 3 oktober zag Tassilo zich gedwongen bij [[Lechfeld]] toch de eed van trouw af te leggen. Hiermee was de onafhankelijkheid van Beieren tot een eind gekomen.
Zijn vrouw Liutberga trachtte nog de steun van de [[Avaren (Europees volk)|Avaren]] te krijgen voor een opstand. Toen had Karel er echt genoeg van. Tassilo werd naar [[Ingelheim]] gesommeerd en wegens eedbreuk berecht. De doodstraf werd uitgesproken, maar Karel deinsde er toch voor terug zijn eigen neef ter dood te brengen. Hij liet Tassilo de [[tonsuur]] geven en dwong hem met Liutberga en hun kinderen het klooster in te gaan tot hun dood. Hiermee kwam het huis van de [[Agilolfingen]] ten einde.
| |||