Daar houdt dan de vergelijking met een klassiek direct op.
Het concert begint niet met een solo voor het [[orgel]], maar met een samenspel van [[pauk]]en, [[grote trom]] en [[Harp (snaarinstrumenttokkelinstrument)|harp]]. Pas na anderhalve [[minuut (tijd)|minuut]] voegt het orgel zich in dit samenspel. Het speelt een combinatie van technische loopjes in het bovenwerk en lange statige tonen in het lage register. Na de introductie via [[slagwerk]] breekt het concert los. De onderlinge stemmen zijn bijna niet meer van elkaar te onderscheiden; het is een smeltkroes van geluid. De orgel voegt zich bij de [[blaasinstrument]]en en dan soms in het hoge register van het orgel, waar het eigenlijk niet goed uit de voeten kan. De gejaagdheid van het werk, zo bedoeld door de componist, maakt alsof het orgel als het ware buiten adem klinkt. De gejaagde passages worden afgewisseld door de meer statische orgelklanken die meer bekendheid genieten. Deel twee is duidelijk een ander verhaal. Er zijn [[melodie]]lijnen in orgel en [[strijkinstrument]]en en aan het eind van het deel is zelfs een soort [[thema (muziek)|thema]] te ontdekken, dat echter snel weer los wordt gelaten. Deel drie begint met de [[cadens]] voor het orgel, voordat de gejaagdheid weer terug komt. Uiteindelijk raast het concert naar het eind, maar wordt door een weids notenveld onder een slag op de tamtam tot stilstand gebracht. Overal door het werk klinken [[Dissonantie (muziek)|dissonant]]e [[akkoord (muziek)|akkoorden]], maar ook [[tonaliteit|tonale]] passages ontbreken niet.
