Elly van Beuzekom-Lute: verschil tussen versies

Precies één week kon Lida Kuijs genieten van haar succes. Op 22 april was het namelijk de beurt aan Elly van Beuzekom. In [[Heiloo]] kwam de Castricumse tot 52,08. Kuijs pareerde op 27 mei in [[Amsterdam]] met 52,98, waarna Van Beuzekom op 24 juni in [[Drachten]] althans voor dat jaar met een worp van 54,36 aan het langste eind trok. De [[Nederlandse Kampioenschappenkampioenschappen Atletiekatletiek 1973|Nederlandse titel]] ontfutselde ze Lida Kuijs echter niet.

Het jaar 1976 was voor Elly van Beuzekom en Lida Kuijs een belangrijk atletiekjaar, want de [[Olympische Zomerspelen 1976|Olympische Spelen van Montreal]] stonden op het programma. Aanvankelijk maakte Van Beuzekom deel uit van de voorlopige olympische selectie. Maar door een al in juni 1975 opgelopen spierblessure in haar werparm, waardoor zij dat jaar onder andere de nationale kampioenschappen moest overslaan, verdween ze daar weer uit. Desondanks was zij in 1976 aan het begin van het seizoen vol vertrouwen. Maar het [[NOC*NSF|NOC]] had de lat voor uitzending naar Montreal met een kwalificatie-eis van 60 meter wel erg hoog gelegd en dat bleek een barrière die noch door Van Beuzekom, noch door Lida Kuijs kon worden genomen. Schrale troost voor de Alkmaarse was haar eerste overwinning op Lida Kuijs en dus haar eerste titel bij de [[Nederlandse Kampioenschappenkampioenschappen Atletiekatletiek 1976|Nederlandse kampioenschappen]] met gelijk de beste jaarprestatie: 55,80.

Het volgende jaar was betrekkelijk kleurloos in vergelijking met de voorgaande edities. Lida Kuijs raakte in verwachting en sloeg een jaar over, waardoor Elly van Beuzekom min of meer aan zichzelf was overgeleverd. Ondanks een acute buikoperatie die zij in maart van dat jaar moest ondergaan, kwam haar leidende positie bij het speerwerpen in Nederland overigens geen moment in gevaar. Op haar sloffen haalde Van Beuzekom in [[Sittard]] haar tweede [[Nederlandse Kampioenschappenkampioenschappen Atletiekatletiek 1977|nationale titel]] op. Met 'slechts' 51,70 wierp ze desondanks meer dan vijf meter verder dan de verzamelde concurrentie. De constant opgaande lijn in de eerste helft van de jaren zeventig was echter doorbroken; met een beste jaarprestatie van 52,40 was Elly van Beuzekom in feite terug bij af.

Voor het opkrikken van Elly’s motivatie was het dus essentieel, dat de inmiddels getrouwde Lida Berkhout-Kuijs zich weer in de atletiekarena zou laten gelden. Toen dat in 1978 het geval bleek, was Van Beuzekom aanvankelijk dan ook weer blakend van zelfvertrouwen. Lida Berkhout was na haar afwezigheid echter minstens zo gretig en dat leverde tussen het tweetal verschillende keiharde gevechten op. Hoogtepunt dat jaar was ongetwijfeld het duel om de [[Nederlandse Kampioenschappenkampioenschappen Atletiekatletiek 1978|Nederlandse titel]] in [[Groningen (stad)|Groningen]]. Met 56,30 om 55,14 beslechtte Lida Berkhout de strijd dit keer weer in haar voordeel. Beiden leverden gelijk hun beste jaarprestaties. Belangrijker was de constatering, dat de twee toonaangevende werpsters in Nederland hun niveau van 1975 weer hadden benaderd.<br />Verdere vooruitgang bleek er in de jaren die volgden echter niet meer in te zitten. In 1979 waren bij de Nederlandse kampioenschappen de rollen weer eens omgedraaid en trok Van Beuzekom aan het langste eind. Maar haar beste jaarprestatie lag met 55,04 onder het niveau van het jaar ervoor en datzelfde gold voor Lida Berkhout. Desondanks stak het tweetal onveranderd ver boven de rest in Nederland uit.

Jammer genoeg bleef het hierbij; verder kwam de Alkmaarse dat jaar niet. De Olympische Spelen zag zij opnieuw aan haar neus voorbijgaan, alle goede voornemens ten spijt. De afwezigheid van vaste concurrente Lida Berkhout, die in mei van haar tweede dochter beviel, had hier ditmaal nauwelijks invloed op. Interessant is om vast te stellen dat Elly van Beuzekom met haar 57,58 in Moskou op een twaalfde plaats zou zijn terechtgekomen. Maar zo werkt het in de sport nu eenmaal niet. [[Nederlandse Kampioenschappenkampioenschappen Atletiekatletiek 1980|Kampioene van Nederland]] werd zij met 53,10 natuurlijk weer wel. Want de verrassend snel weer op de been zijnde Lida Berkhout kon uiteraard zo kort na haar bevalling nog geen vuist maken, al werd zij zuiver op routine zowaar nog tweede.