7e Leger (Wehrmacht): verschil tussen versies

Tijdens de inval in de Lage Landen vormde het 7e leger onder leiding van General [[Friedrich Dollmann]] een onderdeel van Legergroep C. Gelegerd achter de Rijn was het 7e leger niet betrokken bij het begin van de campagne. Pas na de start van [[Fall Rot]] stak het 7e leger op 14 juni 1940 de Rijn over, brak door de Maginotlinie en omsingelde 200.000 Franse soldaten in Lotharingen. Na de capitulatie van Frankrijk op 25 juni 1940 vormde het leger een deel van de bezettingsmacht, gelegerd tussen Bretagne en Le Havre.

Tijdens de [[landing in Normandië]] vormde het 7e leger de voornaamste tegenstander van de geallieerde legers. Het 15e leger bewaakte het [[Nauw van Calais]] en [[Adolf Hitler]] weigerde toestemming om dit leger naar Normandië te sturen. Hij was er immers van overtuigd dat de echte invasie bij Calais zou plaatsvinden. Gesteund door het pas opgerichte 5e Panzerleger wist het 7e leger de geallieerde opmars echter tegen te houden in de [[Bocage]]. Aanvankelijk hielden de Duitsers stand en [[operatie Epsom]] en [[operatie Goodwood]] liepen op niets uit. Dit moeilijk toegankelijk gebied leende zich immers uitstekend voor een koppige verdediging. Op 25 juli 1944 lanceerde het [[Amerikaanse 1e Leger|Eerste US-leger]] [[operatie Cobra]] en brak eindelijk door de Duitse linkerflank nabij [[Saint-Lo]]. De Amerikanen veroverden [[Bretagne]] en trokken in een boog langs de zuidflank van de Duitsers terug naar het oosten in de richting van [[Le Mans]]. De Britse-Canadese aanval sloeg op 14 augustus een gat in de Duitse verdediging en ze rukten eveneens op naar Le Mans, waardoor het 7e leger met omsingeling werd bedreigd. In plaats van terug te trekken, beval Adolf Hitler een tegenaanval. [[Operatie Luttich]] werd een mislukking en de geallieerde legers omsingelden 16 divisies van het 7e leger en het 5e Panzerleger in de [[Zak van Falaise]].

Na de nederlaag bij Falaiase vluchtten de restanten van het 7e leger terug naar Duitsland. Begin september 1944 hadden de Duitsers een nieuwe verdedigingsfront gevormd vanaf de Scheldemonding via het [[Albertkanaal]] en de [[Westwall]] naar de Zwitserse grens. Het 7e leger had zich ingegraven rond Aken en het Hürtgenwald. Op 2 oktober 1944 ondernamen de Amerikanen een eerste poging om Aken te veroveren, maar pas op 30 oktober 1944 gaven de laatste verdedigers zich over. Het [[Amerikaanse 1e Leger|Eerste US-leger]] verloor hierbij 5000 soldaten. Meer naar het zuiden probeerde het [[Amerikaanse 9e Leger|Negende US-leger]] de Roerdammen te veroveren. Om dit te bereiken moesten ze door het zwaar verdedigde [[Slag om Hürtgenwald|Hürtgenwald]], waar het 7e leger zich had ingegraven. Drie Amerikaanse divisies (de 4e, de 28e en de 9e infanteriedivisie) leden zware verliezen, maar ze slaagden er niet in de verdediging te doorbreken.

Na het mislukken van het Ardennenoffensief trok het 7e leger zich terug achter de Westwall. Op 1 maart 1945 ontruimde het Trier en op 17 maart 1945 moest het ook Koblenz prijsgeven. Nadat het [[Amerikaanse 3e Leger|Derde US-leger]] op 22 maart 1945 de Rijn wist over te steken nabij Oppenheim, had het 7e leger niet langer de kracht om een tegenaanval te lanceren. Hoewel kleinere Duitse eenheden nog steeds verzet boden, bestond het leger niet langer als georganiseerde militaire eenheid. Op 4 mei 1945 gaf generaal von Obstfelder zich over.

* [[SS-Oberstgruppenführer]] [[Paul Hausser]] 29 Juni 1944 - 20 August 1944

* General [[Erich Brandenberger]] 3 September 1944 - 21 February 1945

* General [[Hans von Obstfelder]] 26 Maart 1945 - 4 Mei 1945

* Beevor, Antony – “Berlijn: De Ondergang 1945”

[[fr:VIIe7e armée allemande]]