'''Downregulatie''' is een regulerend effect op de [[fysiologie|fysiologische]] processen op het niveau van met name [[cel (biologie)|cellen]] en [[molecuul|moleculen]]<ref>{{en}}http://www.nlm.nih.gov/cgi/mesh/2009/MB_cgi?mode=&term=Down-Regulation</ref>, waarbij de aanwezige hoeveelheid van een bepaalde cellulaire component (bijvoorbeeld [[RNA]] of [[proteïne]]) vermindert als gevolg van een uitwendige variabele. Het tegenovergestelde verschijnsel - dus een toename van de aanwezige hoeveelheid van een cellulaire component - heet '''upregulatie'''.
==Downregulatie==
Een voorbeeld van downregulatie is de vermindering van de hoeveelheid [[receptor (biochemie)|receptoren]] als gevolg van een hoge ligandenconcentratie. Bij grote hoeveelheden [[insuline]] in het bloed bindt de insuline - een stof die zelf een [[ligand (biochemie)|ligand]] is<ref>{{en}}http://www.wipo.int/pctdb/en/wo.jsp?KEY=03%2F094857&IA=US2003014946&DISPLAY=DESC</ref> - zich aan de receptoren op het oppervlak van de cel en ondergaat het hormoonreceptor-complex [[endocytose]], waarna het wordt aangevallen door intracellulaire [[lysosoom|lysosomale]] [[enzym]]en. De internalisatie van de insuline-moleculen zorgt voor een [[pathway (biochemie)|pathway]] waarlangs het hormoon wordt afgebroken, en voor een toename van het aantal plekken waar binding aan het oppervlak van de cel kan plaatshebben. Bij hoge [[plasma]]concentraties vermindert het aantal oppervlaktereceptoren voor insuline geleidelijk door het verhoogde tempo waarmee internalisatie en vervolgens afbreking plaatsvindt. De snelheid waarmee binnen het [[endoplasmatisch reticulum]] [[biosynthese]] nieuwe receptoren oplevert houdt geen gelijke tred met de vernietiging ervan. Dit verlies aan insuline-receptoren zorgt ervoor dat de cel minder gevoelig wordt voor hoge [[hormoon]]concentraties. Dit is een voorbeeld van [[tegenkoppeling]] op zeer lokaal niveau.
