Ram (album): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k WikiCleaner 0.99 - Link naar doorverwijspagina aangepast. Help mee! |
k WikiCleaner 0.99 - Link naar doorverwijspagina aangepast. Help mee! |
||
Regel 25:
Het album verkocht goed maar werd door de critici in eerste instantie slecht ontvangen. Ondanks deze slechte kritieken bereikte ''Ram'' nummer 2 in de album top 100 in 1971 en bleef gedurende 37 weken genoteerd. Veel critici hadden moeite met het feit dat hoewel ''Ram'' een vollere productie had dan de voorganger ''McCartney'', ''Ram'' een apart soort ongepolijst en experimenteel 'low-fi' karakter had. Pas later bleek dat het album met deze aanpak zijn tijd eigenlijk ver vooruit was. De laatste decennia wordt het ''Ram'' steeds meer geprezen, vanwege de experimentele veelzijdigheid en briljante melodieën, maar vooral omdat het ook nu nog niet gedateerd klinkt. Zo noemt Allmusic.com ''Ram'' het eerste 'indie pop album'. Zoals vaker bij Paul McCartney lijken de melodieën op het eerste gezicht eenvoudig, maar blijken ze na herhaald luisteren toch complex, waardoor ze ook na lange tijd overeind blijven.
De negatieve kritiek op het album zou verklaard kunnen worden door feit dat Paul McCartney van veel journalisten de schuld kreeg van het uiteengaan van de Beatles, en niet op de muziek van ''Ram''. Opvallend is dat Paul en Linda McCartney in 1971 wel een [[Grammy Award|Grammy]] wonnen in de categorie ''Best Arrangement Accompanying Vocalist'' voor "Uncle Albert/Admiral Halsey".
Samen met ''[[Band on the Run]]'' uit 1973 behoort ''Ram'' onder de fans tot het populairste werk van Paul McCartney na de Beatles.
Regel 46:
Het eerste nummer van kant 2 van ''Ram'' is "Heart of the Country". Het is een relatief rustig akoestisch nummer met een prominente baslijn. Het nummer gaat over iemand die op zoek is naar een 'thuis' op het platteland. Het bevat onder andere het zinnetje ''"Smell the grass in the meadow"'', dat echter meer klinkt als ''"Smell the grass under my door"'', een verwijzing naar drugs.
Op "Monkberry Moon Delight" trekt Paul McCartney zijn scheur open op een manier zoals hij ook deed op het nummer "Birthday" van het album ''[[The Beatles (
"Eat at Home" werd in delen van Europa, maar niet in Engeland, op single uitgebracht. Het is een mid tempo rocker.
Regel 52:
"Long Haired Lady" is een ballad die duidelijk over Linda McCartney gaat. Dit nummer heeft wel weer een volle productie en bevat tevens een aantal blaaspartijen. Het nummer is relatief lang en bouwt naar een finale toe met een kakofonie van zang, piano en blaasinstrumenten. Deze kakofonie gaat over in een korte reprise van "Ram on". Deze reprise van "Ram on" bevat een kort fragment dat terugkomt in "Big Barn Bed", dat later op het album ''[[Red Rose Speedway]]'' verscheen. Ook lijkt het verwant aan het nummer ''"Great Day"'' dat pas in 1997 verscheen, maar volgens McCartney stamt uit de periode rond ''Ram'' en ook zo klinkt.
Ram sluit af met "Back seat of my car". Dit nummer werd in Engeland op single uitgebracht, maar werd daar geen hit. John Lennon dacht dat dit nummer aan hem was gericht, vooral vanwege de passage: ''"We believe that we can't be wrong"''. Paul McCartney legde dit nummer overigens al in 1969 tijdens de sessies voor "[[Let It Be (album)|Let It Be]]" in een [[The Beach Boys|Beach Boys]]-stijl voor aan de Beatles. Het nummer kwam echter niet op het album ''Let It Be'' terecht. [[Queen]] lijkt te zijn geïnspireerd door dit nummer, met name de eerdergenoemde passage ''"We believe that we can't be wrong"''.Dat komt doordat McCartney hier leent van "Land of Hope and Glory" van [[Edward Elgar]]. Het werk van Queen valt onder andere op door citaten uit het klassieke oeuvre.
==Naam en hoes==
| |||