Van Gend en Loos-arrest: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
+infobox +xlink |
||
Regel 1:
{{Infobox arrest
In het '''Van Gend en Loos'''-arrest (HvJ 05-02-1963, 1963 3, 26-62), vernoemd naar het vervoerbedrijf [[Van Gend & Loos]], overwoog het [[Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen]] dat verdragsartikelen uit het Europese [[verdrag]] een zogenaamde rechtstreekse werking kunnen hebben, wanneer de tekst van een verdragsartikel duidelijk en onvoorwaardelijk is, en een [[lidstaat]] dus niet nader hoeft in te grijpen om de bepaling te verduidelijken. ▼
| titel = Van Gend en Loos
| datum = 5 februari [[1963]]
| zaaknr = 26/62
| instantie = [[Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen]]
| regelgeving = Verdrag van Rome
| onderwerp = autonome rechtsorde
| vindplaats = BNB 1964, 134; [[LJN]] AX7532
}}
▲In het '''Van Gend en Loos'''-arrest (HvJ 05-02-1963, 1963 3, 26-62)<ref>[http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:61962J0026:NL:HTML Tekst van het arrest]</ref>, vernoemd naar het vervoerbedrijf [[Van Gend & Loos]], overwoog het [[Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen]] dat verdragsartikelen uit het
Als aan deze voorwaarden is voldaan en de bepaling een [[rechtstreekse werking]] heeft, kan deze door de burgers in een rechtszaak voor de nationale rechter worden ingeroepen en gebruikt. Het hof overwoog verder dat de lidstaten een geheel nieuwe, [[supranationaal|supranationale]] Europese rechtsorde hadden geschapen met het verdrag. Voor de Nederlandse situatie was deze uitspraak niet onverwacht, aangezien in de Nederlandse grondwet al de bepaling opgenomen is dat verdragsbepalingen doorwerken in de nationale rechtsorde, wat ook wel het [[monisme (internationaal recht)|monistisch]] stelsel genoemd wordt. Er zijn echter Europese landen waar dit niet het geval was ([[dualisme (internationaal recht)|dualistisch]] stelsel). Dankzij dit arrest werken de Europese verdragsbepalingen ook in landen met een dualistische stelsel direct door in de nationale rechtsorde.
Regel 5 ⟶ 15:
Een voorbeeld is de vrijheid van werknemers, dat vastgelegd is in artikel 39 van het [[EG-verdrag]]. Dit is een duidelijke en onvoorwaardelijke bepaling. Voor de nationale rechter kunnen individuen zich daarom rechtstreeks beroepen op dat artikel. Als nationaal recht eventueel in strijd is met artikel 39 EG, dan moeten de nationale rechters dat strijdige nationale recht buiten toepassing laten.
{{refs}}
[[Categorie:Rechtspraak van het Europees Hof van Justitie]]
| |||