Charles Hippolyte Vilain XIIII: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Levensloop: link van dp naar juiste pagina, met AWB |
|||
Regel 11:
In zijn tussenkomsten was hij gematigd. Over de eeuwigdurende uitsluiting van de Nassaus zegde hij: ''Excluons les Nassau, mais ne les insultons pas''. Hij was ook de verdediger van traditionele waarden en van de grootgrondbezitters ''premier soutien et vrai nourricier de l'État''. Voor wat de Senaat betreft was hij voorstander van benoeming door de koning van de leden voor het leven.
In januari 1831 werd hij als adjunct van [[Sylvain van de Weyer]], naar de Conferentie in Londen gestuurd, om er de
Vilain XIIII was er voorstander van de hertog van Nemours tot staatshoofd te kiezen. Toen dit mislukte, schaarde hij zich achter [[Joseph Lebeau]] die de kandidatuur van [[Leopold I|Leopold van Saksen Coburg]] steunde en hij trok mee naar Londen om er naar de intenties van Leopold te polsen. Hij stemde dan ook voor Leopold in het Congres en trok op 4 juni weer naar Londen met de delagtie die zijn verkiezing aan de prins ging meedelen. Hij was ook voorstander van het aanvaarden van het [[Verdrag der XVIII artikelen]], want als dit niet gebeurde, zo betoogde hij, was de keuze alleen nog tussen het voeren van een onzekere oorlog en de annexatie bij Frankrijk.
Regel 17:
Van 1831 tot 1839 was Vilain volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Dendermonde. In tegenstelling tot zijn neef en die zijn zoon helde hij eerder naar de liberale groep over, ook al deed hij dit op zeer gematigde wijze. Naast meer uitgesproken liberalen zoals [[Joseph Lebeau]], [[Paul Devaux]] en [[Charles Rogier]], was hij medestichter van het liberale dagblad ''Le Mémorial belge''. Vilain maakte in dit blad bitter zijn beklag over de pesterijen van de Noord-Nederlanders bij het afvloeien van de wateren uit Vlaanderen naar de Schelde.
In 1840 werd hij ambassadeur bij de hoven van Sardinië-Piemont en Toscane. Zijn residentieplaats was [[Turijn (stad)|Turijn]]. Hij was ondertussen 45 geworden en hij besloot te trouwen. De uitverkorene was barones Sidonie du Bois dit van den Bossche (1806-1853). Het gezin bleef kinderloos. Tijdens zijn Italiaans verblijf interesseerde hij zich van nabij voor de opgravingen in [[Pompeï]]. Het was ook de tijd dat hij zijn poëtische teksten schreef, op basis van Vlaamse sagen en legenden zoals ze door [[Hoffmann von Fallersleben]] waren bekend gemaakt in zijn ''Horae Belgicae'' en die door [[Jan-Frans Willems]] aan Vilain werden uitgelegd.
In 1848 verzaakte Vilain aan de diplomatie en werd opnieuw burgemeester van Wetteren, hetgene hij bleef tot aan zijn dood. Hij had tot dan nagelaten zijn adellijke status te herwinnen en verkreeg begin januari 1856 adelserkenning met de erfelijke titel van [[burggraaf]]. Hetzelfde jaar trad hij een tweede maal in het huwelijk, met barones Léontine de Wal (1822-1901). Ze kregen twee zoons en twee dochters. Toen de jongste geboren werd was Vilain 69. In 1980 stierf zijn laatste nakomeling.
| |||