Postlexicale regel: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 3:
#Er bestaan geen uitzonderingen op. Een postlexicale regel maakt als zodanig volledig deel uit van de basisfonologie van een bepaalde taal.
#Een postlexicale regel kan nieuwe [[allofoon|allofonen]] creëren, die niet voorkomen in de [[onderliggende vorm| onderliggende vormen]] van een taal. Een voorbeeld in het [[Engels]] is de [[aspiratie (taalkunde)|aspiratie]] van de beginklanken in bijvoorbeeld de woorden ''pen'' en ''ten''. Deze klanken komen in het Engels niet voor als aparte fonemen.
#Hij is niet makkelijk toegankelijk voor [[native speaker|native speakers]]. De meeste moedertaalsprekers van het Engels zullen slechts met moeite het verschil horen tussen de uitspraak van de [[stemloos|stemloze]] [[dentaal]] in ''stop'' en die in ''top'', aangezien het hier voor hun gevoel om één en hetzelfde foneem gaat. (Daarentegen zal iemand die een heel andere taal dan het Engels als [[moedertaal]] heeft, bijvoorbeeld het [[Thai (taal)|Thai]], dit subtiele verschil juist wèl horen, aangezien ''t'' en ''tʰ'' voor hem twee aparte fonemen zijn).
#Omdat hij niet aan de lexicale structuur gebonden is, kan een postlexicale regel ook over woordgrenzen heen gelden. Dit is bijvoorbeeld het geval bij [[regressieve assimilatie]] : [ɔb dun] is onderliggend [ɔp dun].
#Een postlexicale regel geldt altijd pas ná een [[lexicale regel]]. Een regel die na een postlexicale regel geldt kan dus zelf ook alleen maar postlexicaal zijn<ref>Gussenhoven, C. & Jacobs, H. (1998). Understanding Phonology. Arnold, Londen.</ref>.
| |||