Marcus Aemilius Lepidus (triumvir): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k robot Erbij: bg:Марк Емилий Лепид (триумвир) |
k WikiCleaner 0.98 - Link naar doorverwijspagina aangepast. Help mee! |
||
Regel 4:
== Beginjaren ==
Marcus Aemilius Lepidus wordt voor het eerst vermeld in 52 v/c toen hij aangeduid werd als [[interrex]] na de dood van [[Publius Clodius Pulcher|Clodius]]. Zijn taak was om de [[comitia]] samen te roepen en daarna over te gaan tot de verkiezing van 2 nieuwe consuls. Toen hij dit echter weigerde werd zijn huis aangevallen door aanhangers van Clodius en werd hij verplicht Rome te ontvluchten. Zijn eerste politieke stappen waren dus niet echt succesvol.
In 49 v/c zag hij zijn kans schoon om terug te keren naar Rome. Toen [[Julius Caesar|Caesar]] triomferend Rome binnentrok reed Lepidus aan zijn zijde. Caesar achtervolgde zijn gevluchte vijanden naar Griekenland en stelde Lepidus aan als [[Praetor|Praetor Urbanus]] in datzelfde jaar. Dit betekende niet dat Caesar hem blindelings vertrouwde. Hij liet [[Marcus Antonius]], zijn rechterhand, achter om de vrede te bewaren in het woelige Italië. Als Praetor Urbanus liet Lepidus Caesar verkiezen tot dictator zodat die geen rekening meer hoefde te houden met de Senaat.
Het daaropvolgende jaar werd Lepidus [[Proconsul]] en verkreeg hij de provincie [[Hispania Lusitania]]. Omdat hij de voormalige Proconsul [[Quintus Cassius Longinus]] en zijn voormalig [[Quaestor (Rome)|Quaestor]] [[Marcus Marcellus]], die met elkaar in oorlog waren, kon overhalen om hun geschillen op te lossen, verkreeg hij de titel van [[Imperator (Rome)|Imperator]], een titel die normaal alleen maar gegeven werd aan generaals die een grote overwinning behaald hadden. Het betekende eveneens dat hij de eer kreeg om zijn eigen triomftocht door Rome te houden. In de loop van datzelfde jaar benoemde Caesar hem bovendien tot [[Magister Equitum]] en in 46 v/c werd hij zelfs verkozen als tweede consul, aan de zijde van Caesar.
Lepidus ontsnapte ternauwernood aan de dood. Sommige van de moordenaars van Caesar, waaronder Cassius Longinus, wilden ook Lepidus en Antonius vermoorden, maar onder druk van Decimus Brutus ging dat plan niet door. Caesar werd namelijk vermoord omdat hij de Republiek ten val wilde brengen. Lepidus en Antonius beschikten niet over de machtsmiddelen om dit te verwezenlijken en daarom vond Decimus het onwettig om hen ook te vermoorden.
Het toeval wilde dat Lepidus enkele weken voordien tot gouverneur was aangesteld van [[Gallia Narbonensis]] en [[Hispania Citerior]] toen Caesar vermoord werd. Hij was troepen aan het rekruteren in en rond Rome om mee te nemen naar zijn nieuwe provincies. Nadat hij zich enkele uren verborgen had gehouden na de moord besloot hij met zijn soldaten het forum te bezetten. Met een leger zo dicht bij Rome had hij het perfecte middel in handen om de macht te grijpen. Het was dankzij Marcus Antonius dat Lepidus zijn troepen terugtrok en Rome voor een nieuwe ramp behoedde. Vervolgens werd er een schijnvrede gesloten tussen de aanhangers van Caesar en zijn moordenaars.
Regel 20:
== Neergang ==
Gedurende heel het jaar verbleef Lepidus in Rome als consul. Hij zou echter nooit de kans krijgen om de hem toegewezen provincies te besturen. Na de overwinning van Octavianus en Antonius bij [[Phillippi]] tegen [[Marcus Junius Brutus|Brutus]] en [[Gaius Cassius Longinus (tirannendoder)|Cassius]] keerden ze zich tegen Lepidus. Op beschuldiging van contact met Sextus Pompius, die vanuit Sicilië met zijn piratenvloot de Middellandse Zee onveilig maakte, werden zijn provincies hem afgenomen. Er werden echter geen bewijzen gevonden tegen hem en als verontschuldiging kreeg hij de provincie [[Africa]] toegewezen. De twee andere triumvirs waren hem echter liever kwijt dan rijk en het was pas in 40 v/c dat hij effectief Africa kon besturen. Octavianus had hiervoor gezorgd, zij het alleen maar omdat hij een bondgenoot wilde hebben indien hij in conflict zou komen met Antonius.
Bij de hernieuwing van het triumviraat in 37 b/c werd Lepidus er toch bijgehouden. Het was echter enkel een formaliteit want hij had nu nauwelijks nog enige macht. Het zou niet lang duren voor hij ook effectief verwijderd werd. In 36 v/c besloot Octavianus om Sextus Pompeius uit te schakelen. Hiervoor riep hij de hulp in van Lepidus, die met zo’n 12 legioenen vanuit Africa naar Sicilië vertrok. Lepidus zag zijn kans schoon om zich opnieuw te laten gelden. Hij eiste Sicilië voor zichzelf op en zonder op Octavianus te wachten veroverde hij eerst [[Lylibaeum]] en de omringende steden om zich daarna te concentreren op [[Messana]]. De 8 legioenen van Sextus Pompeius die hier gelegerd waren liepen over naar Lepidus die nu beschikte over ongeveer 20 legioenen. Hij voelde zich nu sterk genoeg om zich te verzetten tegen Octavianus. Toen deze aankwam in Sicilië weigerde Lepidus om Sicilië af te staan. Bovendien eiste hij ook dat hij een gelijkwaardige positie kreeg in het triumviraat.
Er was echter één probleem. Lepidus mocht dan al beschikken over 20 legioenen, zijn soldaten hadden weinig vertrouwen in zijn kwaliteiten. Bovendien ondernam Octavianus verschillende pogingen om hen voor zich te winnen. Toen hij ervan overtuigd was dat een groot deel van Lepidus’ troepen hem steunde, reed hij op een dag het kamp van Lepidus binnen en riep hij de aanwezige troepen op om een nieuwe burgeroorlog te vermijden. Alhoewel zijn opzet aanvankelijk mislukte en hij met een wond in zijn borst moest vluchten, had zijn gewaagde zet wel effect op langere termijn. Lepidus’ troepen lieten hem in de steek.
| |||