Reeds in 1645, dus een jaar nanadat de inname van[[Mantsjoes]] Peking hadden ingenomen, werd het 'Bureau voor de geschiedenis van de Ming' ('Mingshi guan', 明史館) opgericht, met als doel een geschiedenis van de Ming-dynastie samen te stellen. Die snelle oprichting was vooral bedoeld om aan te geven dat de Ming-periode was beëindigd en rechtmatig was opgevolgd door de [[Qing-dynastie|Qing]]. In 1679 kreeg een groep historici van de [[Kangxi]]-keizer (1661-1722) opdracht om een geschiedenis samen te stellen van de Ming-dynastie. Hieronder bevonden zich [[Wan Sitong]] (萬斯同, 1638-1702) en [[Wang Hongxu]] (王鴻緒, 1645-1723). Wang bewerkte de versie van Wan Sitong tot een 'Ontwerp voor een geschiedenis van de Ming' (''Ming shigao'', 明史稿). Tijdens de eindfase van de samenstelling was [[Zhang Tingyu]] (張廷玉, 1672-1755) de hoofdredacteur. De Qing-keizers hielden strikt toezicht op zowel de werkzaamheden als de resultaten. Pas in 1739 kon Zhang Tingyu het werk aan de [[Qianlong]]-keizer presenteren. In 1777 werd opdracht gegeven tot herziening van de [[Benji (Chinese historiografie)|keizerlijke annalen]], hoewel dit niet heeft geleid tot fundamentele veranderingen in de tekst.
De 'Mingshi' kenmerkt zich door een hoge kwaliteit vanwege de duidelijke indeling en de veelheid van behandelde onderwerpen. Dit kwam door de grote hoeveelheid beschikbare documenten uit de Mingtijd, de kundigheid van de samenstellers en de lange tijd die werd gebruikt om het boek samen te stellen. Met grote zorg werd het werk voortdurend gecorrigeerd en herzien. Desondanks vormt de Mingshi niet de belangrijkste bron voor de geschiedenis van de Ming-dynastie. Van dertien van de zestien Mingkeizers zijn de '[[Chinese historiografie#Geïnstitutionaliseerde geschiedschrijving|ware optekeningen]]' (''shilu'', 實錄) bewaard gebleven, met daarin voor elke keizer een selectie van zijn verordeningen, bekendmakingen en voorschriften.
