Hij is er dan ook bij als Decca op een gegeven dag [[Jimi Hendrix]] afhoudt; een linkshandige [[gitaar|gitarist]] vond geen genade bij de directie (al eerder hadden ze [[The Beatles]] weggehouden). Hij loopt in de studio als een producer ziek is en wordt gevraagd voor hem in te vallen. Zijn eerste hitje is ''Mirror Mirror'' door [[Pinkerton's Colours]] (1965), dat tot de achtste plaats in de Britse hitparade komt.
In [[1967]] kreeg hij de opdracht om van de Moody Blues een succesvol bandje te maken. Zij hadden, ondanks hun hit [[Go Now]] een schuld van meer dan 5000 [[BritsePond pondsterling|pond]] bij Decca en Clarke moest dat terugverdienen. Tegelijkertijd wilde Decca experimenteren met een nieuwe [[stereo]]variant. Al eerder had in die variant [[Procol Harum]] succes met ''[[A Whiter Shade of Pale]]'', gevolgd door ''[[Matthew and Son]]'' van [[Cat Stevens]]. ''[[Nights in White Satin]]'' zou het derde succes worden. Eerder had hij al achter de knoppen gezeten bij de Moodies, bij hun single ''Fly Me High'' (1967). Uiteindelijk liep dat uit op een verzoek om een moderne versie te maken van [[AntoninAntonín DvorakDvořák]]s [[Symfonie nr. 9 (Dvorak)|negende]] [[symfonie]]. De Moodies waren eigenwijs en kwamen met eigen werk, waarbij Clarke hen hun gang liet gaan. Het zou uiteindelijke resulteren in hun [[studioalbum]] ''[[Days of Future Passed]]''. Hij ging nauw samenwerken met [[Mike Pinder]], de man van de [[mellotron]]. Ze trokken daarbij samen op tot en met het album ''[[Octave]]''. Met het vertrek van Pinder (hij moet in de [[Verenigde Staten]] blijven, om genaturaliseerd te kunnen worden) vertrekt ook Clarke bij de Moodies. In 1971 heeft Clarke enige uitstapjes met de [[Four Tops]], die ''A Simple Game'' van Pinder opnemen.
Na de Moody Blues werd het stil rondom Clarke. Hij werkte nog wel met [[Clannad]], [[Rick Wakeman]] en [[Nicky Hopkins]].
