Normaalschool: verschil tussen versies

De meeste normaalscholen werden in België opgericht na de [[schoolwet van 1842 (België)]], toen de vraag naar gediplomeerde onderwijzers toenam. Een tweede golf ontstond na de invoering van de [[leerplicht]] in 1914, in de praktijk dus na de [[Wereldoorlog I|eerste wereldoorlog]]. Het werd dan een studiekeuze na de [[vierde graad]] van de [[lagere school]], hoewel ook leerlingen die drie jaar [[humaniora]] achter de rug hadden, werden toegelaten. De normaalschool kende een stijgend succes en kreeg ook meer prestige. Ze werd vaak als alternatief gezien van een humaniora. Ze bereidde immers ook goed voor op ambtenaren-examens. In 1929 werd de normaalschool trouwens gelijkgesteld met de hogere cyclus van een humaniora, zodat men na de normaalschool ook kon doorstoten naar het [[hoger onderwijs]]. Na vier jaar [[opleiding|studie]] en [[praktijk]] studeerde men af als kleuteronderwijzer(es), onderwijzer(es) voor de lagere school of als [[regent (onderwijs)|regent(es)]] voor het secundair onderwijs. Tijdens het interbellum, en ook nog na wereldoorlog II (tot aan het tweede [[Vaticanum II|Vaticaans concilie]]) waren de normaalscholen vaak een wereld op zich. De meeste scholen waren ook [[kostschool]] en er heerste een streng regime van orde en tucht. Er was weinig contact met de buitenwereld, tenzij voor de praktijklessen, maar die werden gegeven in "'''oefenscholen'''"; dwz lagere scholen die vlak bij de normaalschool lagen, soms zelfs daarvoor door de normaalschool speciaal opgericht. In katholieke normaalscholen waren veel studenten zelf al in het klooster getreden. De studenten ('''"normalisten"''' genoemd) moesten er worden voorbereid op hun voorbeeldfunctie ten aanzien van de opgroeiende jeugd. In katholieke normaalscholen waren veel studenten zelf al in het klooster getreden.