'''Woeste grond''' was van de [[19e eeuw]] tot [[1970]] de benaming voor terreinen die geen direct nut opleverden, zoals [[heide (vegetatie)|heide]] en, [[Veen (grondsoort)|hoogveenveengebieden]] en [[moeras]]sen. Daarbij moet worden opgemerkt dat ze voor het landbouwsysteem tot aan het eind van de 19e eeuw (tot aan het gebruik van [[guano]] en de uitvinding van de [[kunstmest]]) wel degelijk van groot nut waren. Woeste gronden leverden [[strooisel]] en [[plaggen]] die gemengd met dierenmest[[Mest|dierlijke mest]] op het akkerland werd gebracht als [[Plaggenbemesting|grondverbeteraar en bemesting]]. Daarnaast stonden er [[Bijenkorf (voorwerp)|bijenkasten]], stak men er [[turf (brandstof)|turf]] voor gebruik als brandstof en liet men er schapen en koeien weiden.
Het [[Centraal Bureau voor de Statistiek|CBS]] rekende ook pas drooggevallen land tot de woeste grondgronden. Het ontginnen van woeste grond tot bos en landbouwgrondbouwland werd aan het eind van de 19e en het begin van de 20e eeuw als een nuttigbelangrijk doel gezien, dat door organisaties als [[Staatsbosbeheer]] en de [[Heidemij]] bevorderdkrachtig ter hand genomen werd. Tegenwoordig wordt het grootste deel van de overgebleven woeste grond als [[natuurgebied]] beschermd, waarbij Staatsbosbeheer een belangrijke taak heeft.
Tot de 19e eeuw werden woeste gronden aangeduid met verschillende namen, zoals [[gemene gronden]]. In Limburg werd hiervoor ook de naam 'gemeynte' gebruikt.
