Pierre Dupong: verschil tussen versies

Pierre Dupong [[opleiding|studeerde]] [[rechten]]. Op [[16 januari]] [[1914]] was Dupong met o.a. [[Émile Reuter]], [[Émile Prüm]], [[monseigneur|mgr.]] [[Schiltz]], [[Albert Philippe]], [[Joseph Bech]] en [[monseigneur|mgr.]] [[Jean Origer]] oprichter van de [[Roomsrooms-Katholieke Kerk|Rooms-katholiekekatholiek]]e ''[[Parti de la Droite]]'' (Rechtse Partij)<ref>''Tatsachen aus der Geschichte des Luxemburger Landes'', door: Dr. P.J. Muller ([[1968]]), blz. 339</ref>.

Pierre Dupong werd in [[1915]] voor het [[Capellen (kanton)|Kanton Capellen]] in de [[Kamer van Afgevaardigden (Luxemburg)|Kamer van Afgevaardigden]] ([[Parlement van Luxemburg|Luxemburgs parlement]]) gekozen.

Pierre Dupong was van [[16 juli]] [[1926]] tot [[5 november]] [[1937]] directeur-generaal (dwz. [[minister]]) van Financiën, Sociale Voorzieningen en Arbeid.

Pierre Dupong volgde op [[5 november]] [[1937]] partijgenoot [[Joseph Bech]] op als [[Lijst van premiers van Luxemburg|President van de Regering]] (dwz. [[Premier (regeringsleider)|premier]]). Daarnaast werd hij minister van Financiën en minister van het Leger (een nieuw gecreëerde post, vergelijkbaar met minister van Defensie<ref>Met als verschil dat het [[Luxemburg (land)|Groothertogdom Luxemburg]] geen [[beroepsleger]] heeft, maar een [[Leger van Luxemburg|vrijwilligersleger]])</ref>. Het [[Regering-Dupong|kabinet]] bestond uit ministers van de PD en de [[Lëtzebuerg Sozialistesch Aarbechterpartei]] (LSAP).

Op [[10 mei]] [[1940]] week premier Dupong met zijn [[Regering-Dupong|kabinet]] (en de [[groothertog]]elijke familie, dwz. [[groothertog]]in [[Charlotte van Luxemburg|Charlotte]] en haar familie) uit naar [[Parijs]]. Vlak voor het uitwijken van het kabinet naar Parijs, benoemde men [[Albert Wehrer]] tot "commissaris van de regering." De taak van Wehrer was om als gevolmachtigde van de premier op te treden, maar de [[Duitsland|Duitse]] bezetter zag dit niet zitten en schoof Wehrer medio [[oktober]] [[1940]] ter zijde. In Parijs vormde Dupong een regering in ballingschap bestaande uit de PD en de LSAP. Naast het premierschap behield Dupong ook de portefeuilles van Financiën en het Leger. Erg lang kon de regering niet in Parijs blijven en zij week uit naar het [[neutraal land|neutrale]] [[Portugal]]. Later vestigde de regering zich in [[Canada]]. Na de [[Luxemburg tijdens de Tweede Wereldoorlog|Bevrijding van Luxemburg]] in [[september]] [[1944]] keerden premier Dupong, zijn kabinet en de groothertogelijke familie naar [[Luxemburg (land)|Luxemburg]] terug ([[23 september]]).

Op [[11 november]] [[1944]] vormde een nieuw [[Regering-Dupong|kabinet]], de "[[Regering-Dupong|Brvrijdingsregering]]" welke tot [[14 november]] [[1945]] standhield. Bij de [[Luxemburgse parlementsverkiezingen (1945)|parlementsverkiezingen]] van [[21 oktober]] [[1945]], de eerste na de bevrijding, verloren de [[Chrëschtlech Sozial Vollekspartei]] (opvolger van de ''[[Parti de la Droite]]'') en de LSAP haar meerderheid. Grote winnaars waren de ''[[Radicaal-Liberale Partij (Luxemburg)|Groupement Patriotique Démocratique]]'' (opvolger van de [[liberalisme|liberale]] [[Radicaal-Liberale Partij (Luxemburg)|Radicaal-Liberale Partij]]) en de [[Communistische Partij van Luxemburg]] (voor de oorlog verboden) en Dupong vormde een "[[Regering-Dupong|Regering van Nationale Eenheid]]" bestaande uit de CSV, de LSAP, de GPD en de KPL. Deze regering hield stand tot [[1947]], toen de communisten uit de regering stapten. Tot [[1951]] werd de coalitie van de CSV, LSAP en de GPD voortgezet, hierna vormde Dupong weer een tweepartijenkabinet van CSV en LSAP.

Pierre Dupong overleed op [[23 december]] [[1953]], tijdens zijn premierschap, op 68-jarige leeftijd in [[Luxemburg (stad)|Luxemburg-Stad]]. Zijn minister van Buitenlandse Zaken, [[Joseph Bech]] (CSV), volgde hem op ([[29 december]]). Pierre Dupong kreeg een [[staatsbegrafenis]]<ref>''Tatsachen aus der Geschichte des Luxemburger Landes'', door: Dr. P.J. Muller ([[1968]]), blz. 434</ref>. .