Debat over de status van Tibet: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Opening via het 17 puntenakkoord?: een model die hij ontleent uit > een model dat hij ontleent aan |
→De erkende status: POV-woord 'genadeloos' verwijderd |
||
Regel 25:
==De erkende status==
Feit is, dat er sinds de invasie van 1950-51 nagenoeg geen land ter wereld Tibet als onafhankelijk land heeft erkend, al is dit niet in de laatste plaats te wijten aan militair-strategische en economische redenen. In dit geheel wil China enerzijds worden gezien als een respectabele mogendheid en daar past niet het beeld bij, waarbij de politie tijdens [[rel]]len inslaat op protesterende monniken. Anderzijds kunnen Chinese leiders het zich niet veroorloven om toe te geven aan buitenlandse druk, indien zij de macht en de rust in het land willen handhaven. Niet onbelangrijk feit in dit geheel is dat [[Hu Jintao]], de president en voorzitter van de [[Communistische Partij van China]] sinds 2002, zijn succesvolle loopbaan mede heeft te danken aan de wijze
Er rijzen echter ook twijfels of het afwachten op de dood van de populaire [[Tenzin Gyatso (dalai lama)|veertiende]] dalai lama de onafhankelijkheidsdroom van de Tibetanen dooft en daarmee een oplossing is voor de statuskwestie van Tibet. In de grote steden woont inmiddels een meerderheid [[Han-Chinezen]] en de [[economie van Tibet]] speelt zich nagenoeg alleen af in het [[Mandarijn (taal)|Mandarijn]]. Volgens de Chinese volkstelling van 2000 woon 87% van de [[Tibetanen]] in de landelijke gebieden verspreid over verschillende provincies en spreekt de overgrote meerderheid van hen geen Mandarijn, wat begin [[21e eeuw]] een voorwaarde is om een goed inkomen te verwerven. De detailhandel, toeristenindustrie tot en met de taxichauffeurs zijn Han-Chinees. Nog steeds kiezen daarom veel Tibetanen ervoor om zich terug te trekken in een [[lijst van Tibetaanse kloosters|Tibetaans klooster]], in plaats van te gaan voor een ondergeschikte baan in loondienst.<ref name="S-N:Tibet en China" />
| |||