Secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
DennisPeeters (overleg | bijdragen)
k WikiCleaner 0.98 - Link naar doorverwijspagina aangepast. Help mee! - Stalin
Regel 3:
De '''secretaris-generaal van het Centraal Comité van de [[Communistische Partij van de Sovjet-Unie]]''' ([[Russisch]]: Генеральный секретарь ЦК КПСС) was de hoogste functionaris binnen die partij en ''de facto'' leider van [[Sovjet-Unie]]. Van [[1953]] tot [[1966]] werd hij '''eerste secretaris van het Centraal Comité van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie''' genoemd.
 
De functie van secretaris-generaal werd in [[1922]] in opdracht van [[Vladimir Lenin]] gecreëerd om het [[Secretariaat van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie|Secretariaat van de Russische Communistische Partij]] (voorloper van de [[CPSU]]) te leiden. [[Jozef Stalin|Stalin]] werd gekozen tot eerste secretaris-generaal ([[3 april]] [[1922]]). Aanvankelijk ging het om een administratieve functie: de secretaris-generaal en het Secretariaat gingen over de uitvoering van beslissingen van het [[Politbureau van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie|Politbureau]], maar ook over kandidaatstellingen van personen op bestuurlijke of partijposten en over lidmaatschappen en royementen van partijleden. Maar via deze louter administratieve functie was Stalin - zeker sinds [[Lenin]]s ziekte - wel in staat zijn macht over de partij zodanig uit te bouwen dat hij na de dood van Lenin ([[1924]]) de machtigste persoon in de partij werd en na [[1929]] van het land. Via zijn post als secretaris-generaal wist Stalin personen die hem niet welgevallig waren te verwijderen van belangrijke posten, maar ook personen die hem welwillend waren te kandideren voor belangrijke posten.
 
Na het overlijden van Stalin op [[5 maart]] [[1953]] was er tijdelijk geen secretaris-generaal. [[Georgi Malenkov]], de nieuwe premier, werd in het Secretariaat van de partij gekozen en tot eerste secretaris aangesteld. [[Nikita Chroesjtsjov]], die reeds sinds [[1949]] lid was van het Secretariaat werd hierbij voorbij gestreefd. Op [[14 maart]] [[1953]] werd Malenkov echter alweer uit het Secretariaat gezet en werd Chroesjtsjov eerste secretaris van het Centraal Comité (en dus zowel leider van het Politbureau<ref>[De secretaris-generaal was altijd lid van het Politbureau. Ofschoon het Politbureau geen officiële voorzitter kende, mag men aannemen dat de secretaris-generaal de vergadering voorzat]</ref> als voorzitter van het Secretariaat). [[Leonid Brezjnev]], een lid van het Secretariaat, greep in [[oktober]] [[1964]] de macht en schoof Chroesjtsjov ter zijde. Hij wist het voor elkaar te krijgen om tot eerste secretaris te worden gekozen. In [[1966]] werd het ambt van secretaris-generaal hersteld. Brezjnevs opvolgers, [[Joeri Andropov|Andropov]], [[Konstantin Tsjernenko|Tsjernenko]]<ref>[zowel Andropov en Tsjernenko waren tijdens hun korte secretaris-generaalschap veel ziek en konden daarom niet altijd de partij leiden]</ref> en [[Michail Gorbatsjov|Gorbatsjov]] waren allen eerste plaatsvervangende secretarissen-generaal voordat ze secretaris-generaal van de CPSU werden<ref>[het betekende niet dat wanneer je eerste plaatsvervangend secretaris-generaal was dat je dan automatisch opvolger was van de zittend secretaris-generaal]</ref>.