Hohenstaufen: verschil tussen versies

Na de dood van Koenraad III in [[1152]] kozen de vorsten [[Frederik I van het Heilige Roomse Rijk|Frederik I]], de zoon van Koenraads broer Frederik II van Zwaben, tot koning. Frederik, ook ''Barbarossa'' genoemd, was via maternale zijde verwant was aan het geslacht der Welfen. Zijn moeder was namelijk Judith Welf, zuster van Hendrik de Trotse en dochter van [[Hendrik de Leeuw]]. Door zijn verkiezing op [[4 maart]] [[1152]] in [[Frankfurt am Main]] kwam er een einde aan de lange vete tussen de beide families. Echte eensgezindheid werd bereikt in [[1156]] met de toenmalige dubbelhertog van Saksen en Beieren, Hendrik de Leeuw, de halfbroer van Barbarossa. Na verloop van jaren kon deze man zich echter niet langer zonder tegenprestatie verenigen met het in Italië gevoerde beleid van zijn bloedverwant, wat in [[1180]] leidde tot zijn afzetting. Barbarossa stond lijnrecht tegenover [[paus Alexander III]], die bekend stond als keizerhater. Paus Alexander III kreeg hulp van de naar autonomie strevende Noord-Italiaanse steden, die in [[1167]] het [[Verbond van Lombardije]] hadden gesloten. Barbarossa, die eigenhandig tegenpausen had benoemd, kon zelfs met militaire middelen zijn doelen (onderwerping van de steden en een sterke keizerlijke afhankelijkheid van het [[Vaticaanstad|Vaticaan]]) niet bereiken en werd genoodzaakt in [[1177]] bij de [[Vrede van Venetië]] paus Alexander III te erkennen. Kort daarop sloot hij tevens vrede met de Noord-Italiaanse steden uit het Verbond van Lombardije. Wel slaagde Barbarossa er in zijn op een na oudste zoon [[Hendrik VI van het Heilige Roomse Rijk|Hendrik VI]] te laten trouwen met [[Constance van Sicilië (1154-1198)|Constance]], prinses der Noormannen, dochter van koning [[Rogier II van Sicilië]]. Verder breidde hij het grondgebied van de Hohenstaufen verder uit. Zo verwierf hij in [[1156]] het paltsgraafschap [[Rijnpalts]] dat tot [[1193]] tot de familiebezittingen zou behoren. In de [[Elzas]] en in Zwaben, waar zijn op twee na oudste zoon [[Frederik V van Zwaben]] regeerde, liet Barbarossa de huisbezittingen centraal beheren, waarbij hij de bezittingen van de Welfen in Zwaben zelfs opkocht van zijn zwager [[Welf VI]]. Verder liet Barbarossa in samenwerking met de hertogen die ondergeschikt aan hem waren vele steden, zoals [[Freiburg im Breisgau|Freiburg]] en [[München]], bouwen om de enorme bevolkingsgroei op te vangen. In [[1190]] stierf Barbarossa op een kruistocht naar [[Klein-Azië]].

Zijn opvolger [[Hendrik VI van het Heilige Roomse Rijk|Hendrik VI]] huwde met [[Constance van Sicilië (1154-1198)|Constance van Sicilië]] en streefde naar de macht over het Zuid-Italiaanse Noormannenrijk (''(Unio regni ad imperium)''), waarin hij in [[1194]] na enkele tegenslagen slaagde. Hierdoor reikte het imperium van Hohenstaufen van de [[Noordzee|Noord-]] en [[Oostzee]] tot aan [[Sicilië]]. Wel brouilleerde hij zich met het pausdom vanwege zijn Italiëpolitiek. Zijn droom om via een kruistocht het Heilige Graf te bevrijden en heerser te worden over Byzantium kon hij niet verwezenlijken, omdat hij in [[1197]] overleed. Na zijn dood ontstond een tweestrijd om de troon tussen de Hohenstaufen [[Filips van Zwaben]] en de Welf [[Otto IV van het Heilige Roomse Rijk|Otto IV]]. Een deel van de vorsten in het rijk steunde Filips, het grootste deel koos echter voor Otto IV tot koning. Nadat Filips in [[1208]] vermoord werd en Otto IV daarop een agressieve Italiëpolitiek propageerde, riep [[paus Innocentius III]], die daarvoor immer het geslacht der Welfen had gesteund, op tot kroning van een nieuwe koning. In [[1211]] werd de zoon van Hendrik VI, [[Frederik II van het Heilige Roomse Rijk|Frederik II]], die toen zijn vader stierf nog minderjarig was, tot koning gekroond.