|
[[File:Bundesarchiv B 145 Bild-F073460-0009, Bundespressekonferenz, Bundestagswahlkampf, Rau.jpg|thumb|[[Johannes Rau]] van de SPD]]
[[Afbeelding:Johannes rau 2004-05-16 berlin.jpg|thumb|right|[[Johannes Rau]], hier in [[2004]]. De toenmalige [[Lijst van ministers-presidenten van Noord-Rijnland-Westfalen|minister-president van Noord-Rijnland-Westfalen]] was namens de [[Sociaaldemocratische Partij van Duitsland|SPD]] kandidaat voor het [[Bondskanselier (Duitsland)|bondskanselierschap]]]]
[[File:Bundesarchiv B 145 Bild-F074374-0013, Bonn, CDU-Bundestagswahlparty, Ehepaar Kohl.jpg|thumb|''CDU-Bundestagswahlpary'', [[Helmut Kohl]] met zijn vrouw Hannelore]]
De '''[[Bondsdagverkiezingen]] van [[1987]]''' vonden op [[25 januari]] [[1987]] plaats. Het waren de elfde [[federatie|federale]] verkiezingen in de [[Bondsrepubliek Duitsland]]. [[Helmut Kohl]], de [[Christelijk Democratische Unie van Duitsland|CDU]]-voorzitter, kon zijn coalitie met de liberalen voortzetten.
Tegenover de regeringspartijen CDU, CSU en liberale [[Freie Demokratische Partei|FDP]] stonden de oppositiepartijen [[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]] en [[Die Grünen|De Groenen]]. De SPD had als kanselierskandidaat [[Johannes Rau]] gekozen, vicepartijvoorzitter en ministerpresident in [[Noordrijn-Westfalen]]. De campagne van de gematigde en populaire Rau leed onder het probleem dat de Groenen waarschijnlijk nog niet zo ver waren om een coalitie te vormen. Binnen de Groenen waren de spanningen tussen de ''Realos'' en de ''Fundis'' groot. Vanwege recente milieucatastrophes, zoals [[Kernramp van Tsjernobyl|Tsjernobyl]] en de giframp bij Bazel kort voor de verkiezingen, en vanwege de eloquente ''Realo''-voorman [[Otto Schily]] bereikten de Groenen een goed resultaat, terwijl de SPD iets verloor. Na de verkiezingen werd Schily echter niet in het fractiebestuur gekozen; in 1989 verliet hij de Groenen en ging naar de SPD.
De bondsdagverkiezingen werden gewonnen door de zittende [[Christendemocratie|Christendemocratische]]/[[liberalisme|liberale]] coalitie van [[Bondskanselier (Duitsland)|Bondskanselier]] [[Helmut Kohl]] ([[CDU (BRD)|CDU]]). De coalitiepartijen verkregen gezamenlijk ca. 53% van de stemmen. Niettemin pakten de verkiezingen teleurstellend uit voor de [[Christelijk Democratische Unie van Duitsland]] ''(Christlich Demokratische Union Deutschlands, CDU)'' van Kohl en haar zusterpartij, de [[Beieren|Beierse]] [[Rooms-Katholieke Kerk|Rooms-Katholieke]] [[Christlich-Soziale Union|Christelijk-Sociale Unie]] ''(Christlich-Soziale Union, CSU)'' van de [[Lijst van ministers-presidenten van Beieren|Beierse minister-president]] [[Franz-Josef Strauss]]. De CDU leverde 17 zetels in en hield er 174 over; de CSU verloor er 4 en hield 49 zetels over. De winst voor de coalitiepartijen was uitsluitend te danken aan de [[Freie Demokratische Partei|Vrije Democratische Partij]] ''(Freie Demokratische Partei, FDP)'' van [[Vicekanselier (Duitsland)|vicekanselier]] en bondsminister van Buitenlandse Zaken [[Hans-Dietrich Genscher]]<ref>''[[Winkler Prins Encyclopedie|Winkler Prins]] Jaarboek [[1988]]'', door: red. Winkler Prins, blz. 87</ref>. De FDP won 12 zetels en kwam op 46 zetels.
De zittende kanselier Kohl kon, ondanks verliezen, de coalitie voortzetten. In de verkiezingscampagne leek het als of de publieke strijd eerder tussen de coalitiepartijen plaats vond en niet tussen de coalitie en de oppositie. Vooral de rechtse CSU-voorzitter [[Franz Josef Strauß]] en de minister van buitenlandse zaken [[Hans-Dietrich Genscher]] (FDP) ruzieden over de buitenlandse politiek, bijvoorbeeld de houding tegenover de Sovjetunie en Zuid-Afrika. De FDP kon haar aandeel van de stemmen verbeteren en kreeg één minister meer dan in het vorige kabinet.
De belangrijkste oppositiepartij, de [[Sociaaldemocratische Partij van Duitsland]] ''(Sozialdemokratische Partei Deutschlands, SPD)'', die de [[Lijst van ministers-presidenten van Noord-Rijnland-Westfalen|minister-president van Noord-Rijnland-Westfalen]], [[Johannes Rau]], naar voren had geschoven als kandidaat voor het bondskanselierschap, verloor zeven zetels. De SPD kreeg 186 zetels in de nieuwe [[Bondsdag (Duitsland)|Bondsdag]] ''(Bundestag)''.
[[Afbeelding:Helmut Kohl.jpg|thumb|right|Bondskanselier [[Helmut Kohl]] ([[CDU (BRD)|CDU]]) bleef na de verkiezingen aan als [[regeringsleider]] van een CDU/[[Christlich-Soziale Union|CSU]]/[[Freie Demokratische Partei|FDP]]]]
De relatief grootste winst was er voor de [[Links (politiek)|linkse]] [[Die Grünen|De Groenen]] ''(Die Grünen)'', die in [[Bondsdagverkiezingen van 1983|1983]] vanuit het niets in Bondsdag kwamen met 27 afgevaardigden, nu 15 zetels wonnen en uitkwamen op 42 zetels. Binnen de Groenen was er een richtingenstrijd losgebroken tussen pragmatici die in de toekomst een coalitie met de SPD nastreefden en de dogmatici, die alle samenwerking met andere partijen (inclusief de SPD) van de hand wezen<ref>idem</ref>. In een later stadium kregen de pragmatici de overhand binnen de partij.
==Uitslag==
| 