Odo van Orléans: verschil tussen versies

'''Odo van Orléans''', ook ''Udo'', (ca. 780 - juni 834) was een vooraanstaande hoveling van [[Karel de Grote]] en [[Lodewijk de Vrome]]. Odo was zoon van [[Hadrianus van Orléans]] (zoon van [[Gerold van de Vinzgau]]) en Waldrada van Hornbach. Zijn vader was zwager van Karel de Grote en daardoor was Odo een volle neef van Lodewijk de Vrome, via diens moeder. Hij had dus uitstekende connecties en was daarbij ongevaarlijk omdat hij geen aanspraken op de troon had, de ideale combinatie voor een carrière aan het hof. Hij was een trouwe aanhanger van Lodewijk de Vrome en een gunsteling van diens tweede vrouw [[Judith van Beieren]].

In 810 was hij keizerlijk gezant naar Oost-[[Saksen]] en werd gevangen genomen door de [[Wilzen]] (een [[Slaven|Slavische]] stam). Een jaar later maakte hij deel uit van delegatie die vrede sloot met de [[Denemarken|Denen]]. In 821 werd hij benoemd tot graaf van de [[Gouw_(Germaans)#Gouwen_in_Duitsland_en_Oost-Frankrijk|Lahngau]]. In 826 werd hij [[opperschenker]] van de palts te [[Ingelheim]]. Een jaar later werd hij [[graaf van Orléans]] als opvolger van [[Matfried]], die samen met [[Hugo van Tours (edelman)|Hugo van Tours]] was afgezet wegens lafheid. Odo werd een bondgenoot van van [[Bernard van Septimanië]].

In mei 830 werd Odo verslagen door de opstandige [[Pepijn van Aquitanië]]. Door [[Lotharius I]] werd hij verbannen naar [[Italië]]. Matfried werd hersteld als graaf van Orléans. In oktober van datzelfde jaar wist Lodewijk de Vrome de macht terug te winnen en herstelde hij Odo in zijn ambt. In zijn poging om zijn macht te doen gelden krijgt hij te maken met veel verzet over zijn politiek ten aanzien van kerkelijke bezittingen. In 834 gaf Odo leiding aan een veldtocht van de strijdkrachten uit [[Neustrië]] die trouw waren aan Lodewijk, tegen de aanhangers van LothariesLotharius I: Matfried en [[Lambert van Nantes]]. Bij de grens met [[Bretagne]] wordt Odo bij een verassingsaanval verslagen. Zelf komt hij om het leven en met hem sneuvelen zijn broer Willem, [[Wido van Maine]] en [[Theodo]], abt van St[[Abdij Martinvan Sint-Maarten van Tour| Abdij van Sint-Maarten]] te [[Tours]] en keizerlijk kanselier. Odo wordt als schuldige aan deze nederlaag beschouwd.