Valentiebindingstheorie: verschil tussen versies

In [[1916]] veronderstelde [[Gilbert Lewis (scheikundige)|Gilbert Lewis]] dat een chemische binding wordt gevormd door de interactie van twee gedeelde [[bindingselektron]]en met moleculen gerepresenteerd als [[Lewistheorie|Lewisstructuren]]. In 1927 werd de [[Heitler-Londontheorie]], geformuleerd door [[Walter Heitler]] en [[Fritz London]], die voor de eerste keer de mogelijkheid bood om de bindingseigenschappen van het [[Waterstof (element)|waterstofmolecuul]] H₂ te berekenen op basis van [[kwantummechanica|kwantummechanische]] beschouwingen. Walter Heitler ontdekte hoe de [[Schrödingervergelijking]] (1925) gebruikt kon worden om te laten zien hoe de [[golffunctie]]s van twee waterstofatomen samengaan om een [[covalente binding]] te vormen. Samen met Fritz London werkte hij de details van de theorie uit. Later gebruikte [[Linus Pauling]] het idee van paarbinding van Lewis samen met de Heitler-Londontheorie om twee andere concepten van de valentiebindingstheorie te ontwikkelen: [[resonantie]] (1928) en orbitaal[[hybridisatie]] (1930). Volgens [[Charles Coulson]], auteur van het boek ''Valence'' uit 1952, markeert deze periode de start van de moderne valentiebindingstheorie in tegenstelling tot de oudere valentiebindingstheorieën, die in feite valentie-elektronentheorieën zijn, gebaseerd op pre-golfmechanische termen.