Kardinale deugden: verschil tussen versies

 

De term "kardinale deugden" wordt voor het eerst door [[Ambrosius van Milaan]] (339-397) gebruikt. Het lijstje van vier vinden we al bij [[Plato (filosoof)|Plato]] (in zijn ''Politeia''), maar ze werden vooral uitgewerkt door [[Aristoteles]] (in zijn ''Ethica Nicomachea''). Overigens plaatst Aristoteles deze vier niet apart als groep, maar behandelt hij ze te midden van de andere deugden. Bij de Romeinen vinden we deze deugden o.a. beschreven bij [[Marcus Tullius Cicero|Cicero]] (in zijn ''De Officiis''). In het christendom werden de vier kardinale deugden samen met de drie goddelijke deugden samengevoegd tot de zeven deugden. Op basis van Aristoteles werden de deugden vooral door [[Thomas van Aquino]] opgenomen in de katholieke filosofie en moraalleer.

 

== Literatuur ==

* P. van Tongeren, ''Deugdelijk leven. Een inleiding in de deugdethiek'' (Amsterdam 2003)

 

[[Categorie:Filosofische terminologie]]

[[Categorie:Katholieke leer]]

 

[[cs:Kardinální ctnosti]]