*Soms gebruikt men ook gele aanduidingen voor pistes die wel gemarkeerd zijn, maar niet geprepareerd.
Niet elk land gebruikt dezelfde normen bij het klasseren van zijn pistes. Zo lijkt het dat de pistes in [[Frankrijk]] nog "'rood"' zijn als ze in Oostenrijk al "'zwart"' heten te zijn, als men alleen de hellingsgraad van de piste beschouwt. Maar ook de breedte en de omgeving spelen een rol. Zo is een smalle piste op een richel (naast een steile val) gevaarlijker dan een brede piste naast een bos of andere façade van de berg. Passages waarbij de skiër een helling in "'schuss"' moet nemen (recht omlaag langs de vallijn skiën) om aan de andere zijde de lichte helling op te kunnen zonder te moeten klimmen, maakt van de piste een moeilijker categorie dan een piste waarbij men bochten kan blijven maken tot de hellingsgraad vermindert. Uiteraard beïnvloeden het weer en de sneeuwcondities ook de moeilijkheidsgraad, zodat een zwarte piste een dag na sneeuwval en na preparatie makkelijker zal zijn dan een rode piste waarvan de sneeuw volledig platgeskied en verijsd is.
==Kaarten, markering, nummering en bewegwijzeringen==
Naast de markering kennen pistes ook nummering en bewegwijzering. Op deze wijze kan men bij een kruising zeker weten dat men de juiste richting neemt, met name omdat het vrijwel ondoenlijk is om op een skipiste om te keren en weer terug naar de kruising te "'klimmen"'. Wegwijzers geven meestal de naam van de afdaling, de moeilijkheidsgraad, de lengte, het nummer en de eindbestemming (liftstation, restaurant, hotel, dorp) aan. Ook zijn pistekaarten verkrijgbaar van het hele gebied, zodat skiërs aan de hand van de kaart hun route kunnen uitstippelen. Op het internet zijn interactieve pistekaarten te vinden.
Aangezien het met name boven de [[boomgrens]] lastig is de piste te herkennen (vooral bij slecht weer), wordt de piste gemarkeerd met stokken. Om de zoveel stokken wordt het nummer voor alle duidelijkheid herhaald.
